Program Misji Parafialnych (15 – 20.03)
PIĄTEK (15.03)
GODZ. 16.30 – NABOŻEŃSTWO DROGI KRZYŻOWEJ
GODZ.17.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
SOBOTA (16.03)
GODZ. 8.30 – SPOWIEDŹ DLA OSÓB CHORYCH
GODZ. 9.00 – MSZA ŚW.Z NAUKĄ MISYJNĄ
GODZ. 17.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
NAUKA DLA RODZICÓW I MAŁŻONKÓW
NIEDZIELA (17.03)
GODZ. 7.30 – MSZA ŚW. Z KAZANIEM DLA WSZYSTKICH
GODZ. 9.30 – MSZA ŚW. Z KAZANIEM DLA WSZYSTKICH
GODZ. 11.00 – MSZA ŚW. Z KAZANIEM DLA WSZYSTKICH
NAUKA DLA MŁODZIEŻY
GODZ. 16.00 – NABOŻEŃSTWO GORZKICH ŻALI
GODZ. 17.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
PONIEDZIAŁEK (18.03)
GODZ. 17.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ OGÓLNĄ
GODZ. 18.00 – SPOTKANIE DLA RÓŻ RÓŻANCOWYCH
WTOREK (19.03)
GODZ. 17.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ MISYJNĄ
GODZ. 18.00 – SPOTKANIE DLA GRUP DUSZPASTERSKICH
ŚRODA (20.03) – ZAKOŃCZENIE MISJI
GODZ. 10.30 – 12.00, 14.00 – 17.00 SPOWIEDŹ NA ZAKOŃCZENIE MISJI
GODZ. 17.00 – MSZA ŚW. Z NAUKĄ MISYJNĄ
BŁOGOSŁAWIEŃSTWO POD KRZYŻEM NA ZAKOŃCZENIE MISJI
Skąd się wziął Fundusz kościelny?
Fundusz Kościelny został utworzony w 1950 roku jako forma rekompensaty dla Kościoła za zabrane przez Państwo nieruchomości ziemskie. Dotyczyło to także innych kościołów w Polsce. Innymi słowy dochód z tych zabranych własności Kościołów miał służyć celom związanym z działalnością religijną. Jednakże, aż dwie trzecie pieniędzy z Funduszu Kościelnego państwo wydawało na działalność skierowaną przeciwko Kościołowi katolickiemu – mówi Michał Zawiślak, który napisał pracę doktorską o funkcjonowaniu Funduszu Kościelnego w PRL. Przez kilka lat badał dokumenty funduszu z lat 1950 – 1989, które znajdują się w Archiwum Akt Nowych w Warszawie. Są wśród nich rachunki, a na nich dane: ile pieniędzy na co wypłacono i kto je odebrał. Temat Funduszu Kościelnego powrócił, gdy biskupi zaproponowali jego likwidację w zamian za wprowadzenie 1 proc. odpisu od podatku na rzecz Kościoła. Według Zawiślaka z dokumentów wynika, że większość wypłacanych w PRL przez zarządzający funduszem Urząd ds. Wyznań pieniędzy przeznaczana była na cele antykościelne. Zasilały wspieranie ruchów i księży kolaborujących z komunistami, czyli na tzw. ruch księży patriotów, nagrody dla członków Zrzeszenia Katolików Caritas, które przejęło kościelny Caritas, oraz jako wynagrodzenie dla donosicieli na duchownych. Z tych pieniędzy wypłacano też nagrody dla urzędników Urzędu do spraw Wyznań, ich podróże. Finansowano wydawanie książek i broszur szkalujących Kościół, prasę antykatolicką, honoraria dla naukowców, którzy teorią wspierali antykościelną politykę państwa, dotacje propagandowych wieców, materiały szkalujące biskupów, a także np. Związek Nauczycielstwa Polskiego. – Mówi się, że to Fundusz Kościelny. Bzdura. Fakty pokazują, że to był fundusz antykościelny – komentuje ks. prof. Dariusz Walencik z Uniwersytetu Opolskiego. – Zamiast wspierać wspólnoty religijne, był on wykorzystywany do walki z nimi. Zawiślak podkreśla, że taki sposób wydawania pieniędzy był niezgodny z ówczesnymi przepisami. Zgodnie z ustawą z 1950 r. o przejęciu przez państwo dóbr martwej ręki fundusz miał być corocznie zasilany dochodami z nieruchomości kościelnych zabranych przez państwo. Ustawa wskazywała cele, na jakie mogły być wydawane te pieniądze: utrzymanie i odbudowa kościołów, pomoc materialna i lekarska dla księży, tworzenie dla nich domów wypoczynkowych, objęcie duchownych ubezpieczeniami chorobowymi, wypłacanie emerytur. Zdaniem Zawiślaka tylko jedną trzecią środków przeznaczano na statutowe cele. I nie były one dzielone między różne Kościoły i związki wyznaniowe proporcjonalnie do wielkości zabranych im dóbr. Urząd więcej wydawał na Kościoły mniejszościowe niż Kościół rzymskokatolicki (stracił najwięcej nieruchomości), po to, by go osłabić. Nieproporcjonalnie dużo otrzymywał np. Kościół polskokatolicki czy też inne kościoły protestanckie.
Dokończenie za tydzień
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Santuario Madonna della Corona – Sanktuarium Matki Boskiej Koronowanej znajduje się gminie Ferrara di Monte Baldo w diecezji Werona. Kościół częściowo wykuty w skale, przylega do niej jednym bokiem i mieści się na wysokości 775 m n.p.m. z widokiem na dolinę Adygi. Początki sanktuarium sięgają lokalnej legendy, gdzie historia opowiada o cudownym odkryciu na skraju skalistego wąwozu posagu, przedstawiającego Pietę, który był wcześniej przechowywany na wyspie Rodos. Podobno w celu ucieczki przed najazdem Turków pod powództwem Sulejmana II i grabieżą skarbów wyspy, posąg został przeniesiony na Monte Baldo, znajdując w ten sposób schronienie przed innowiercami. Legenda opowiada, że odnalezieniu rzeźby przez grupę tubylców towarzyszyły jaskrawe światło i głosy chóru anielskiego, które dochodziły ze skalnej ściany. Ponieważ miejsce było trudno dostępne, opuścili się na linach, aby być świadkami cudownego pojawienia się tajemniczego posągu. W miejscu odnalezienia Piety wzniesiono małą kaplicę a historia o znalezieniu rzeźby stała się tak popularna w okolicy, że coraz więcej pielgrzymów odwiedzało to miejsce. Kaplica jednak, ze względu na swoje położenie na skraju urwiska, była bardzo trudno dostępna, dlatego zdecydowano się zbudować ścieżkę, ze słynnym Ponte del Tiglio i wyciosać stopnie w skale, aby ułatwić pielgrzymkę. Co prawda wtedy jak i dziś ta pielgrzymka nie jest wcale łatwa bo aby dostać się do sanktuarium należy wspiąć się na 1614 stopni skalnych. Miejsce, w którym stoi sanktuarium było uczęszczanie już od XII wieku. W 1437 r. przeszło ono w ręce Zakonu Kawalerów Maltańskich, który zarządzał nim do 1806 r. W latach 1480-1522 zbudowano tu niewielki kościółek, podniesiony do rangi sanktuarium w 1625 r, po przebudowie i powiekszeniu budynku. Wtedy to nadano mu nazwę Sanktuarium Madonny della Corona, biorąc swoją nazwę od półkolistego kształtu otacajacej go skały. Ze względu na szybko powiększającą się ilość pielgrzymów zbudowano hospicjum w celu ich zakwaterowania. Sanktuarium zostało konsekrowane 4 czerwca 1978 r. Dziesięć lat później miejsce to odwiedził papież Jan Paweł II, a w lipcu 1982 r. podniósł Sanktuarium do godności bazyliki mniejszej. Sanktuarium stało się też dostępne przez asfaltową drogę i tunel wyciosany w skale w 1922 r, ale podróż mozna odbyć tylko pieszo mijając czternaście stacji drogi krzyżowej wykonanej całowicie z brązu. Wewnątrz kościoła znajduje się 167 wotów, z których najstarsze pochodzi z 1547 r.
Anita Iwańska – Iovino
