Panie Jezu, Ty powiedziałeś:
Przyjdźcie do mnie wszyscy,
którzy utrudzeni jesteście,
a ja Was pokrzepię”,
Nie potrzebują lekarza, zdrowi.
Ale Ci którzy się źle mają”.
Prosimy Cię
o Twoje miłosierdzie,
o uzdrowienie
naszych chorych dusz i ciał.
Dla Ciebie Jezu nie ma
rzeczy niemożliwych.
Ty powiedziałeś:
,,jeśli Syn was wyzwoli,
naprawdę będziecie wolni”.
Ty przyniosłeś nam nową
wolność w Duchu Świętym,
Ty wiesz co nam dolega, co nas boli,
krępuje, zniewala, niepokoi i martwi.
Ty znasz nasze nałogi
i grzeszne przyzwyczajenia.
Ewangelia według św. Jana (4, 5 – 39a)
Jezus przybył do miasta samarytańskiego zwanego Sychar, w pobliżu pola, które dał Jakub synowi swemu, Józefofi. Było tam źródło Jakuba. Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy źródle. Było to około szóstej godziny. Wówczas nadeszła kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» Jego uczniowie bowiem udali się przedtem do miasta, by zakupić żywności. Na to rzekła do Niego Samarytanka: «Jakżeż Ty, będąc Żydem, prosisz mnie, Samarytankę, bym Ci dała się napić? » Żydzi bowiem i Samarytanie unikają się nawzajem. Jezus odpowiedział jej na to: «O, gdybyś znała dar Boży i wiedziała, kim jest Ten, kto ci mówi: „Daj Mi się napić”, to prosiłabyś Go, a dałby ci wody żywej». Powiedziała do Niego kobieta: «Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego, Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło?» W odpowiedzi na to rzekł do niej Jezus: «Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu». Rzekła do Niego kobieta: «Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać. Widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga».Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, kobieto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, nawet już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli szuka Ojciec. Bóg jest duchem; trzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie». Rzekła do Niego kobieta: «Wiem, że przyjdzie Mesjasz, zwany Chrystusem. A kiedy On przyjdzie, objawi nam wszystko». Powiedział do niej Jezus: «Jestem nim Ja, który z tobą mówię»
Komentarz do Ewangelii
Woda żywa, o której mówi Pan Jezus, to Jego nauka, to Jego Ewangelia. Uczeń Chrystusa, którym jestem, powinien pragnąć tej żywej wody, którą Pan nam podaje, a więc wypełnia nas Bożą łaską i mądrością, to daje nam poczucie pewności, że Bóg jest sensem i wypełnieniem naszego życia.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – IRLANDIA
Katedra Świętego Patryka – pełna nazwa katedry: Katedra Narodowa i Kolegiata Świętego Patryka to kościół położony w Dublinie, jedna z dwóch świątyń Kościoła Irlandii noszących miano katedry w tym mieście (druga to katedra Kościoła Chrystusowego będąca siedzibą biskupa). Katedra św. Patryka jest największą budowlą sakralną w Irlandii i ma status katedry narodowej, są w niej pochowane tak znane osobistości jak irlandzki pisarz Jonathan Swift czy pierwszy prezydent Irlandii Douglas Hyde. Świątynia została zbudowana na planie krzyża łacińskiego. Ma łącznie 74 m długości, w tym nawa główna, prezbiterium i Kaplica Mariacka znajdująca się za ołtarzem głównym. Wyposażenie wnętrza jest raczej skromne, najsłynniejszym pomnikiem jest wykonany w 1631 r. z czarnego marmuru i alabastru posąg żony pierwszego hrabiego Cork. W nawie południowej znajduje się popiersie pisarza Jonathana Swifta, który był dziekanem katedry w latach 1713-1745. W Europie Północnej w XIII i XIV w. powszechną praktyką stało się wznoszenie kaplicy za ołtarzem i dedykowanie jej Najświętszej Maryi Pannie. Kaplica Mariacka w katedrze Św. Patryka została zbudowana w 1270 r. i podobnie jak pozostała część budynku została odrestaurowana w XIX w. Kaplica była znana przez jakiś czas jako Kaplica Francuska, jako że w latach 1666-1816 była używana przez francuskich hugenotów. Niektórzy z nich zostali upamiętnieni tablicami pamiątkowymi wiszącymi na ścianach. Innym interesującym obiektem w kaplicy jest zabytkowe krzesło, z którego wg. podań korzystał król Wilhelm III Orański podczas nabożeństwa po zwycięstwie w bitwie nad Boyne. Najstarszą częścią katedry jest baptysterium, którego sklepienie zostało wykonane z białego kamienia. Ściany baptysterium zdobią ciemnobłękitne, geometryczne wzory; całość pomieszczenia rozświetlają zabytkowe okna z witrażami. Witraże były pierwotnie wykorzystywane do objaśniania historii zawartych w Biblii w czasie, gdy większość ludzi nie potrafiła czytać i pisać. W katedrze znajduje się okno św. Patryka, które ukazuje jego życie za pomocą 39 obrazów, od momentu jego porwania w Walii aż do śmierci w Irlandii. Inne okna upamiętniają trzy różne wojny – I wojnę światową, wojnę krymską i II wojnę burska. W nawie kościoła znajdują się stare drzwi z otworem w środku, który jest śladem gwałtownego konfliktu pomiędzy dwoma książętami w 1492 r. Książę Ormonde schronił się w katedrze przed przeciwnikiem. Wkrótce zawarto rozejm i książę Kildare wyciął w drzwiach otwór, aby móc uścisnąć rękę swego przeciwnika na znak zgody.
Anita Iwańska – Iovino
