Znak zbawienia
Święto Podwyższenia Krzyża Świętego
Święto obchodzone związane z tradycją odnalezienia relikwii krzyża, na którym umarł Pan Jezus. Jest on dla chrześcijan największą relikwią. Nabożeństwa ku jego czci sięgają początków chrześcijaństwa. Tradycja przypisuje odnalezienie Krzyża św. Helenie, matce cesarza Konstantyna Wielkiego w 326 roku. Relikwie złożone zostały w bazylice Grobu Pańskiego w Jerozolimie. Od tamtej pory były uroczyście czczone przez wiernych przybywających z całego świata chrześcijańskiego. Okres ten zakończyło zdobycie Jerozolimy 20 maja 624 roku przez króla perskiego Chosrowa II Parwiza. Persowie zburzyli świątynię a relikwie Krzyża zabrali z Jerozolimy. W 628 roku cesarz bizantyjski Herakliusz pokonał Persów i odzyskał święte relikwie. Również dziś chrześcijanie pragną wyrazić swoją wiarę w zbawienie, które dokonało się na krzyżu. W sercach i na ustach wyrażamy tę prawdę słowami: Wielbimy Cię Panie Jezu Chryste, boś przez Krzyż swój świat odkupić raczył.
EWANGELIA WEDŁUG ŚW. ŁUKASZA (12, 13 –21)
W owym czasie przybliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie, mówiąc: «Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi». Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła”. Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia. Albo jeśli jakaś kobieta, mając dziesięć drachm, zgubi jedną drachmę, czyż nie zapala światła, nie wymiata domu i nie szuka starannie, aż ją znajdzie? A znalazłszy ją, sprasza przyjaciółki i sąsiadki i mówi: „Cieszcie się ze mną, bo znalazłam drachmę, którą zgubiłam”. Tak samo, powiadam wam, radość nastaje wśród aniołów Bożych z powodu jednego grzesznika, który się nawraca»
KOMENTARZ DO EWANGELII
W naszych rozmowach usłyszeć można jakie teraz mamy ciekawe czasy, jak jest wielki postęp naukowy czy w innych dziedzinach życia. W końcu mamy XXI wiek. A jednak , kiedy słyszę o tych naszych współczesnych osiągnięciach, to mam pewne wątpliwości czy również ma miejsce postęp w życiu moralnym i duchowym ludzi. Wojna za naszą wschodnią granicą i inne konflikty oraz napięcia w świecie każą nam się zastanowić dokąd zmierza współczesny świat. Otóż bez Boga czeka ludzi katastrofa. Dzisiejsza Ewangelia pokazuje nam drogę ratunku, a jest nim miłość i miłosierdzie Boga, który czeka na człowieka ze swoim przebaczeniem i z radością przyjmuje każdego, kto powraca do Niego.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Bazylika Niepokalanego Serca Maryi w Rzymie (wł. Basilica del Sacro Cuore Immacolato di Maria) – kościół parafialny oraz kościół tytularny, mający również rangę bazyliki mniejszej. Pierwotnie planowano budowę kościoła w stylu neoklasycystycznym ze strzelistą kopułą. Projekt kopuły był inspirowany Panteonem, miała mieć ona 52 metry średnicy, 97 metrów wysokości i pokrywać nawę wraz z łącznie czternastoma kaplicami i ołtarzami bocznymi. Kamień węgielny pod budowę został położony 1.06.1924 r. Fundusze zostały obiecane przez społeczności włoskie mieszkające w Kanadzie, ale kłopoty finansowe związane z projektem rozpoczęły się, gdy kraj ten został poważnie dotknięty Wielkim Kryzysem po 1929 r. Także badania geologiczne obszaru budowy przeprowadzone dopiero w 1927 r. wykazały, że podłoże nie jest odpowiednie do wspierania tak ogromnego budynku bez wykonania kosztownego wzmocnienia. W wyniku tych wszystkich trudności projekt kościoła został zmieniony a prace rozpoczęto w 1932 r. Budowa była przerywana wielokrotnie z powodu różnych komplikacji a także wybuchu II wojny światowej. Kolejną próbę ukończenia budowy podjęto w 1948 r. Po zrewidowaniu planów ponownie zmniejszono rozmiar kopuły i głównej nawy. Pokryto kościół dachem i rozpoczęto dekoracje wewnętrzne ale prace zostały w 1955 r. ponownie przerwane z powodu rozbudowy przedmieść Rzymu i związaną z tym potrzebą budowy kolejnych, nowych świątyń. W efekcie stwierdzono, że kościół w takim stanie jest kompletny i 1.05.1959 r. nastąpiła jego konsekracja. W tym samym roku świątynia otrzymała godność bazyliki mniejszej od papieża Jana XXIII. W związku ze zmianami w trakcie budowy plan kościoła jest dość złożony. Podstawową jednostką jest krzyż grecki, z kopułą w środku, umieszczoną w kręgu mniejszej wysokości (koło to związane jest z ogromną kopułą z planów sporządzonych w 1923 roku). Wejście prowadzi przez doryckie sklepienie z białego trawertynu ozdobionego herbem papieskim. Druga kondygnacja kościoła wykonana jest z czerwonej cegły. W ołtarzu głównym znajduje się wspaniała mozaika Matki Bożej, która ukazuje Jej Niepokalane Serce. Po bokach stoją dwie figury aniołów. Bazylika Niepokalanego Serca Maryi jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-prezbiterom (Titulus Sacri Cordis Baetae Mariae Virginis ad Forum Euclidis). Tytuł ten został ustanowiony 5 lutego 1965 roku przez papieża Pawła VI. Obecnie posługę w bazylice i parafii sprawują Misjonarze Synów Niepokalanego Serca Błogosławionej Maryi Dziewicy potocznie znani jako Misjonarze Klaretyni.
Anita Iwańska-Iovino
