Modlitwa za zmarłych to rzecz święta i zbawienna (por. 2 Mch 12, 43-45)
1. Pogrzeb przygotowuje najbliższa rodzina. Powinien on mieć miejsce w parafii zamieszkania. Jeżeli ma się on odbyć poza parafią zamieszkania, potrzebna jest na to zgoda proboszcza miejsca.
2. Przy zgłaszaniu pogrzebu należy w kancelarii parafialnej przedłożyć akt zgonu. Jeżeli śmierć nastąpiła w szpitalu, należy również postarać się o zaświadczenie zaopatrzenia przed śmiercią sakramentami (namaszczenie chorych, Wiatyk).
3. Liturgię pogrzebu, miejsce pochówku na cmentarzu oraz pozostałe szczegóły organizacyjne ustala się indywidualnie.
4. Najlepszym darem dla Zmarłego jest pełne uczestnictwo we Mszy św. (z przyjęciem Komunii św.).
5. Warto naśladować piękny zwyczaj zamawiania Mszy św. za Zmarłego zamiast kwiatów czy wieńców pogrzebowych.
Więcej na temat pogrzebu:
– Katechizm Kościoła Katolickiego (1680-1690);
– Kodeks prawa kanonicznego (1176-1185);
– Instrukcja Liturgiczno-duszpasterska Episkopatu o pogrzebie i modlitwach za zmarłych (5 V 1978);
– Synod Archidiecezji Przemyskiej
Statut 398.
§ 1. Duszpasterze winni często przypominać o paschalnym wymiarze chrześcijańskiej śmierci oraz wiecznym przeznaczeniu człowieka.
§ 2. Obrzędy pogrzebowe winny być dobrze przygotowane i w pełni wykorzystane do głoszenia orędzia zbawczego.
§ 3. Należy pielęgnować religijne tradycje związane ze śmiercią i pogrzebem, jak: modlitwy rodziny i znajomych przy trumnie, udział w pogrzebie itp.
§ 4. Ze względu na wartość wstawienniczej modlitwy zastępczej, należy przypominać znaczenie ofiarowania Mszy świętej, pełnego udziału rodziny we Mszy świętej pogrzebowej, pamięć o rocznicach śmierci itp.
Statut 399.
§ 1. W związku z załatwianiem formalności pogrzebowych kapłan winien okazać szczególną delikatność i takt duszpasterski.
§ 2. Pogrzeb może być okazją nawiązania duszpasterskiego kontaktu z osobami religijnie obojętnymi i stojącymi z dala od Kościoła.
Statut 400.
§ 1. Należy zwrócić uwagę, aby pracownicy cmentarzy posługujący podczas pogrzebów zachowywali się godnie, strzegli się rutyny, pośpiechu oraz wszelkich nadużyć.
§ 2. Zaleca się odbywanie spotkań z pracownikami cmentarzy w ramach dekanatów lub w domach rekolekcyjnych, aby poprzez modlitwę, konferencje ascetyczne i wymianę doświadczeń, przysposabiać ich do godnego posługiwania wobec tajemnicy śmierci.
Statut 401.
§ 1. Biorąc pod uwagę aktualne opinie psychiatrów, nie powinno się im odmawiać pogrzebu katolickiego samobójcom, jeśli w ciągu życia okazywali przywiązanie do wiary i Kościoła.
§ 2. Uczestnikom pogrzebu należy wyjaśnić podstawy takiego stanowiska.
§ 3. Samobójcę, który przed zamachem na swoje życie dawał publiczne zgorszenie, należy traktować jako jawnego grzesznika.
Statut 402.
§ 1. Dopuszcza się pogrzeb katolicki jawnych grzeszników i wiernych, którzy do śmierci żyli w niesakramentalnym małżeństwie, jeśli przed śmiercią okazali jakiekolwiek oznaki pokuty i obędzie się to bez publicznego zgorszenia.
Przemyśl 1995-2000
