Plan rekolekcji    

Sobota (5.04) – godz. 8.30  – spowiedź dla starszych i chorych

                           godz.9.00 –  Msza  św. z nauka dla starszych

                           godz.18.00 – Msza św. z nauka dla wszystkich

                                              Po Mszy św. nauka dla młodzieży

Niedziela (6.04)- godz.7.30 –  Msza św. z nauką dla wszystkich

                          godz.9.30 –  Msza św. z nauką dla wszystkich

                          godz.11.00 –  Msza św. z nauką dla wszystkich

                          godz.16.00 –  Gorzkie Żale z kazaniem pasyjnym

                          godz.17.00 –  Msza św. z nauką dla wszystkich

Poniedziałek (7.04) – godz.7.00 –  Msza św. z nauką dla wszystkich

                                         godz.18.00 –  Msza św. z nauka dla wszystkich

                                                              Po Mszy św. nauka dla rodziców

Wtorek ( 8.04) – godz.7.00 –  Msza św. z nauką dla wszystkich

                                godz.18.00 – Msza św. z nauką na zakończenie  rekolekcji

Po co są rekolekcje  wielkopostne?     

W czasie czterdziestu dni Wielkiego Postu warto zaplanować czas rekolekcji, czas zastanowienia się nad sobą i nad swoim życiem. Zatrzymać się na chwilę, wyciszyć i  zamyślić. Spotkać Boga i spotkać się sam na sam ze sobą. Trzeba wyjść na pustynię, bo tam jest cisza, spokój i milczenie. Rekolekcje, to czas wyciszenia, to czas wyjścia na duchową pustynię, gdzie panuje spokój, gdzie człowiek może na chwilę odejść od swoich codziennych spraw, a skupić się na sobie, na swojej duszy.  Wtedy można usłyszeć siebie. A może właśnie tegoroczne nauki rekolekcyjne będą dla mnie swoistą pustynią, powrotem do źródeł? W naszym kościele parafialnym  od soboty do wtorku( 5 – 8.04)będziemy mieli dobrą okazję, aby  się na chwilę, przemyśleć swoje sprawy, aby pomodlić się, aby wysłuchać słowa  Bożego. To wszystko po to, zmienić to wżyciu, co jest niepokojem  naszego sumienia, aby się po prostu nawrócić. Rekolekcje wielkopostne to szczególny i wyjątkowy czas w roku liturgicznym Kościoła. Jest to czas próby, czas lekcji i nauk, kiedy uczymy się roztropności, mądrości ducha i stajemy się lepsi. W świetle Bożego słowa, które w czasie rekolekcji, tak obficie pada na glebę naszych serc można się umocnić, pokrzepić, a także wewnętrznie przemienić. Jeśli tylko będę szczerze otwarty na działanie łaski Pana w moim sercu.  Czas rekolekcji jest bardzo znanym aktem pokutnym w Kościele od wieków – aktem duchowych ćwiczeń. Dlatego rekolekcje odprawiają wszyscy: papież, biskupi, kapłani, zakonnicy i zakonnice, małżonkowie, rodzice, dziadkowie, studenci, uczniowie, osoby chore i  niepełnosprawne, osoby samotne i rozwiedzione… Kościół naucza i przygarnia wszystkie owce  rozproszone na całym świecie.  Ktoś kiedyś napisał: „Trudniej jest dzień dobrze przeżyć, niż napisać księgę…”. To prawda, nie będzie nam łatwo stać się lepszymi po godzinie lub po kilku godzinach nauk rekolekcyjnych. W  ciągu kilku chwil nie da się naprawić całego duchowego rozgardiaszu. To jest praca na całe życie. Ale warto od czegoś zacząć, warto w tych rekolekcyjnych dniach postawić sobie odważne pytania: Czy ja mam jeszcze wiarę? Czy jestem w stanie uwierzyć jeszcze więcej Bogu i mocniej Mu zaufać? Czy kocham Go ze wszystkich sił, wszelkim myśleniem i całym sercem? Muszę sobie także odpowiedzieć na pytanie: Czy ja się jeszcze modlę? Czy potrafię rozmawiać z Bogiem?                

Opracowała Redakcja

Kościoły i Sanktuaria Świata—Włochy

       Santuario San Francesco da Paola – Sanktuarium św. Franciszka z Paoli znajduje się w Genui, w dzielnicy San Teodoro, na wzgórzu o wys. 132 n.p.m, z którego rozciąga się przepiękny widok na genueński port. Przez wieki do sanktuarium prowadziła jedyna stroma, wąska droga wspinaczkowa ze stacjami Via Crucis którą pokonywali z wysiłkiem pielgrzymi. Dziś do „sanktuarium żeglarzy” jak inaczej nazywana jest świątynia, można dojechać wygodnie samochodem. Historia kościoła rozpoczyna się w XV wieku, kiedy to na ziemi zakupionej przez szlachcica  Ludovico Centurione wybudowany zostaje klasztor dla braci mniejszych z Zakonu Minimitów. Ordo Minimorum został założony przez Franciszka z Paoli, włoskiego zakonnika, pustelnika, który urodził się w ubogiej rolniczej rodzinie, oczekującej potomka od ponad 15 lat. Według tradycji to właśnie sam święty, przejeżdżając przez Genuę w 1483 r. wskazał wzgórze jako miejsce dla budowy kościoła. Przez wieki świątynia była przebudowywana, w XIX w. skonfiskowana wraz z klasztorem przez państwo, po to aby za jakiś czas powrócić do prawowitych właścicieli. Podczas II wojny światowej budynek został bardzo poważnie uszkodzony, prace konserwatorskie zakończone zostały dopiero w 1970 r. Papież Pius XI nadał kościołowi godność bazyliki mniejszej w 1930 r. Do sanktuarium dochodzi się ocienioną drzewami aleją, po bokach której rozciąga się stary cmentarz. W atrium, na ścianach wiszą liczne wota składane przez żeglarzy na przestrzeni wieków swojemu patronowi. Można zobaczyć tu też dużą kotwicę, podarowaną klasztorowi w 2002 r. przez Narodowe Stowarzyszenie Włoskich Żeglarzy. W trzynawowej świątyni cała posadzka bocznych naw pokryta jest nagrobkami genueńskich osobistości z różnych okresów historycznych. Kościół zdobią liczne malowidła i freski, sfinansowane przez bogate rody z Genui. W dzwonnicy z okazji wyniesienia sanktuarium do godności bazyliki mniejszej , umieszczono dzwon morski, który każdego wieczoru o zmierzchu, swoim powolnym biciem upamiętnia marynarzy zaginionych na morzu. W 1811 r. w czasie okupacji napoleońskiej, kiedy wiele włoskich dzieł sztuki zostało przeniesionych do Luwru, trzy freski: Wniebowstąpienie, Narodzenie i św. Hieronim zostały zabrane z sanktuarium, a następnie zwrócone przez rząd francuski po upadku Napoleona. Po wyjściu z kościoła wierni mogą podziwiać przepiękną panoramę rozciągającą się na Zatokę Genueńską.      

Anita Iwańska – Iovino