Odpust Parafialny
W najbliższy poniedziałek , a więc już jutro, będziemy celebrować Uroczystość ku czci naszej Patronki M.B. Częstochowskiej. To też szczególna okazja, aby duchowo łączyć się z Jasną Górą, gdzie obraz Matki Bożej jest obecny od XIV wieku, do którego pielgrzymują Polacy od wielu stuleci. Uroczysta Msza św. odpustowa o godzinie 18.00 koncelebrowana pod przewodnictwem ks. Andrzeja Deca dyrektora Hospicjum Caritas w Krośnie. Mszę św. zakończy procesja z Najświętszym Sakramentem z udziałem księży proboszczów i wikariuszy oraz ks. emerytów z naszego dekanatu. Nasza liczna obecność na święcie parafialnym będzie pięknym świadectwem naszej wiary i wdzięczności wobec Matki Bożej za opiekę i wstawiennictwo w różnych osobistych i parafialnych a także narodowych intencjach.
Wierzysz w Boga, a czy wierzysz Bogu?
Myśli i refleksje
Podsumowując trzeba powiedzieć, że wiara jest łaską, rodzi się i jest przekazywana w Kościele. Św. Paweł napisał: „Łaską jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga” (Ef 2, 8). Wiara nie rodzi się z chodzenia po górach, czytania rozrywkowych książek lub oglądania filmów, „wiara rodzi się z tego, co się słyszy, tym zaś, co się słyszy, jest słowo Chrystusa” (Rz 10, 17). Podczas Mszy wyznajemy wiarę jako odpowiedź na usłyszane słowo Boże, bo żeby wyznać wiarę, najpierw trzeba usłyszeć Słowo. Prawdziwa wiara to nie tylko przekonanie o tym, że Bóg istnieje, to nie tylko znajomość religijnej wiedzy, ale to osobista relacja z Bogiem, to zawierzenie się Bogu; to postawa: „już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2, 20a). Wierzę nie tyle w „coś”, ale wierzę Komuś, wierzę w Osobę: Wierzę w Jednego Boga… Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana, gdy znajduje swoje potwierdzenie, gdy realizuje się w uczynkach miłości (Ga 5, 6). Kto wierzy nigdy nie jest sam, ponieważ jest w nieustannej komunii z Bogiem i z wszystkimi braćmi w wierze (Benedykt XVI). Pytania do refleksji: Jaki jest stan mojej wiary (wierzę, że Bóg istnieje; wierzę, że to, co Bóg mówi jest prawdą; zawierzam się Bogu, działam w Bogu, daję się prowadzić Bogu)? Co pozwala mi przezwyciężyć kryzys wiary (w każdy z nas jest trochę z postawy niewiernego Tomasza)? Co robię, żeby pogłębić moją wiarę? A zatem czy czytam Pismo Św. albo jakąś gazetę katolicką albo czy korzystam z internetowych portali religijnych? Czy moja wiara wyznawana słowami znajduje potwierdzenie w mojej codzienności (czy żyję w stanie łaski uświęcającej, czy w stanie grzechu)? Czy podejmuję wymagania i trud pielgrzymki wiary (czy na wzór Maryi jest we mnie zgoda, by Słowo stało się Ciałem)? Czy zachowuje jedność z Bogiem i Kościołem poprzez wspólne wyznanie wiary, przystępowanie do sakramentów i pilne wsłuchiwanie się w głos Kościoła?
Zakończenie artykułu
Ks. Bp Piotr Grzebisz
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Bazylika Najświętszej Marii Panny od Jałmużny (Santa Mariia dell’Elmosina) w miasteczku Biancavilla na Sycylii diecezjalne sanktuarium maryjne oraz papieska bazylika mniejsza, ustanowiona przez papieża Pawła VI. Budowa kościoła rozpoczęła się między końcem XV a początkiem XVI wieku, zaraz po lokacji miasta w 1488 rok. Pierwsza budowla na planie krzyża greckiego zbudowana została zgodnie z tradycją bizantyjską i poświęcona była św. Katarzynie Aleksandryjskiej. W kolejnych wiekach świątynia została kilkakrotnie przebudowana, drewniany strop zastąpiono sklepieniem kolebkowym z lunetami. Dopiero w XIX w. zostały ukończone: fasada, kopuła oraz najwyższa w prowincji Katania dzwonnica, licząca 50 m wysokości. Niestety, pokryta pięknymi freskami kopuła kościoła zawaliła się już po trzech miesiącach od inauguracji i od tego czasu nie została odbudowana. Wnętrze bazyliki robi dość duże wrażenie; bogato zdobione złoconymi stiukami z 1700 r. i pięknymi żyrandolami ze szkła artystycznego z Murano (Wenecja), składanymi jako wota dla Madonny dell’Emosina. Jej to poświęcona jest barokowa, marmurowa kaplica, w której znajduje się bizantyjska ikona Matki Bożej Jałmużny, opiekunki miasta. Namalowana na desce z libańskiego drewna cedrowego ikona, pochodzi z XIV w. i należy do szkoły grecko-albańskiej. Od zawsze uważany za cudowny, obraz jest obiektem nieprzerwanej czci wiernych i nazywany mianem „Strażnika ludu Etny”. Z okazji świąt 15 sierpnia i 4 października Madonna z Dzieciątkiem nakryta jest tłoczonym srebrnym płaszczem, ze złotymi koronami i drogimi kamieniami oraz wieloma klejnotami ofiarowanymi na przestrzeni wieków jako wota dziękczynne. W bazylice znajduje się jeszcze jedna barokowa kaplica, tym razem poświęcona męczennikowi, św. Placydowi, który jest patronem miasta od 1709 r. Całe wnętrze pokryte jest freskami, obrazującymi sceny z życia świętego benedyktyńskiego. Centralny ołtarz kaplicy zamyka za złotymi drzwiami relikwie oraz drewniany posąg San Placido, niesiony w procesji podczas święta patronalnego 5 i 6 października. We wnętrzu mieści się także obraz i XVI-wieczny drewniany posąg San Zenone (św. Zenon), współpatrona miasta Biancavilla. W zabytkowej zakrystii znajduje się skarbiec a w nim wiele cennych przedmiotów sztuki sakralnej: ozdobna „sukienka” obrazu NMP z powłoką ze srebra, złota i drogich kamieni, Ewangeliarz i srebrny pastorał San Placido, srebrny relikwiarz San Zenone, przywieziony przez albańskich uchodźców, którzy założyli miasto, ciężki krzyż w złocie i srebrze, bogato zdobione przedmioty liturgiczne pochodzące z różnych epok oraz obrusy haftowane złotymi nićmi.
Anita Iwańska – Iovino
