W uroczystość Zwiastowania Pańskiego, czyli poczęcia Pana Jezusa w łonie Niepokalanej, cały Kościół przeżywa Dzień Świętości Życia. Jest to doskonały moment do osobistego włączenia się w dzieło obrony życia, już od momentu jego poczęcia. Można to uczynić poprzez podjęcie Duchowej Adopcji, czyli szczególną modlitwę w intencji dziecka, którego życie zagrożone jest zabiciem w łonie matki oraz w intencji jego rodziców.
Idea Duchowej Adopcji powstała po objawieniach w Fatimie. Była odpowiedzią na wezwanie Matki Bożej do modlitwy różańcowej i pokuty, jako zadośćuczynienie za grzechy. W Polsce pierwszej Duchowej Adopcji dokonano już w dniu 2 lutego 1987r. Kilka lat później powołano do życia ogólnopolski Ruch Krzewienia Duchowej Adopcji na Jasnej Górze. Tam też 25 marca 1994r. odbyła się promocja Duchowej Adopcji i pierwsze przyrzeczenie przed Cudownym Obrazem Matki Bożej Królowej Polski.
Duchowa adopcja trwa dziewięć miesięcy. Rozpoczyna się w święto Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie, a kończy się w święto Bożego Narodzenia. Polega ona na codziennym odmawianiu, o dowolnej porze dnia jednej tajemnicy różańcowej (Ojcze Nasz…, 10 Zdrowaś Maryjo…, Chwała Ojcu…) oraz krótkiej, specjalnej modlitwy w intencji „adoptowanego dziecka” i jego rodziców. Do modlitwy można też dołączyć dodatkowe, dobrowolnie postanowienia, takie jak: częsta spowiedź i Komunia Św., adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma Św., walka z nałogami, pomoc potrzebującym lub inne dowolne modlitwy. W przypadku opuszczenia codziennej modlitwy adopcyjnej, można adopcję kontynuować przedłużając ją, o liczbę opuszczonych dni. Przerwa na dłuższy czas, to konieczność ponowienia Duchowej Adopcji. W ten sposób możemy każdorazowo „adoptować” tylko jedno dziecko, którego imię jest tylko Bogu wiadome.
Dzieło Duchowej Adopcji rozpoczyna się poprzez złożenie uroczystego ślubowania podczas Mszy Św., przed wizerunkiem Jezusa Ukrzyżowanego, lub Matki Najświętszej (treść ślubowania wraz z modlitwą znajduje się na specjalnym formularzu). Ślubowanie Bogu ma więc wielką wartość religijną dla samego ślubującego, umacnia bowiem jego postawę wewnętrzną, uczy systematycznej modlitwy, bardziej mobilizuje do gorliwego życia chrześcijańskiego i pogłębia więź z Bogiem. Od tej chwili osoby adoptujące, stają się duchowymi rodzicami swoich dzieci, na okres dziewięciu miesięcy. Nie wiemy, kim będzie adoptowane przez nas dziecko, choć w niebie z pewnością je poznamy. To Bóg – Dawca Życia wybiera płeć dziecka, rasę, narodowość mając na uwadze to, ile modlitwy potrzeba temu dziecku i nasze w tym względzie zaangażowanie, chęci i możliwości. To duchowy kapitał, w który my wyposażamy dziecko zanim się urodzi.
Osoba, która podejmuje Duchową Adopcję, chociaż dziecka nigdy nie zobaczy i nie przytuli do swego serca, to broni jego życia. Wypowiadając codziennie słowa modlitwy, prosi również Jezusa, o zmianę nastawienia rodziców do tego dziecka, o nowe, poprawne ukształtowanie ich psychiki, by zrozumieli, że rodzina jest niezastąpioną wspólnotą i spełni swą rolę tylko wtedy, gdy będzie zbudowana na wzajemnej miłości. To wspaniałe uczucie, że można pomóc w uratowaniu niewinnego dziecka, które nie ma szczęścia, by być kochanym przez najbliższych mu ludzi. Dzięki otrzymanej łasce Boga i natchnieniu Ducha Świętego możemy przyczynić się do tego, by choć w niewielkim stopniu „naprawić” świat. Nie warto więc marnować takiej szansy. Skorzystajmy z tej formy modlitwy i podejmijmy Duchową Adopcję Dziecka Poczętego.
Opr. Wiesław
