MODLITWA O PRZEMIANĘ ŚWIATA

Co zapowiedział Pan na Taborze
wypełnił na Golgocie,
aby ukazać ludzkie życie
w jego przedziwnym splocie.

Ze szczytu chwały – szczyt cierpienia
ogarnął przyjaznym okiem
i blaskiem swego Przemienienia
rozświetlił grozę mroków.

Nie zostawiłeś nas bezradnymi
w niedoli grzechu i cierpienia,
lecz zajaśniałeś blaskiem ŁASKI
I TAJEMNICĄ PRZEMIENIENIA.

Panie – wierzymy – świat przemieniasz
Ty – pierwszy PRZEMIENIONY
i z światła, w światło lud prowadzisz
szczęśliwy – choć udręczony

Wierzysz w Boga, a czy wierzysz Bogu?

Tertulian żyjący na przełomie II i III w. po Chr. napisał: „nie rodzimy się, stajemy się chrześcijanami”, ponieważ wiarę otrzymujemy w Kościele podczas chrztu św. Ważne uwagi jest to, że życie wiarą dokonuje się we wspólnocie z innymi ludźmi, z którymi dzielimy się wiarą. Moja wiara zapala i umacnia innych, a wiara innych zapala i umacnia mnie. Można powiedzieć, że Kościół jest jak wielkie ognisko, które gromadzi wszystkich wierzących. Kiedy jednak wyciągniemy z ogniska palącą się gałąź i położymy na mokrym podłożu, płomień gaśnie, gałąź stygnie. Gdy gałąź wróci do ogniska, zaczyna znów płonąć i dawać światło. Kościół prowadzi człowieka do wiary, zachowuje od błędów i wskazuje drogę . Zgodność „mojej” i „naszej” wiary w Kościele ma swój wyraz we wspólnym wyznaniu wiary zgodnie z zatwierdzoną przez Kościół formułą, ponieważ bez trwałych form treści wiary (bez definicji, dogmatów) wiara się rozmyje . Wspólna wiara jest fundamentem jedności Kościoła, ponieważ Symbol wiary jest streszczeniem wiary apostołów. Kodeks Prawa Kościelnego wskazuje, że w pełnej wspólnocie Kościoła katolickiego pozostają ci ochrzczeni, którzy tu na ziemi łączą się z Chrystusem w Jego widzialnym organizmie więzami wiary, sakramentów i zwierzchnictwa kościelnego . Treść wyznania wiary, Symbol nicejsko-konstantynopolitański jest owocem zmagań teologicznych dwóch starożytnych soborów (Nicea – 325 r.; Konstantynopol – 381 r.), które były odpowiedzią na pojawiające się herezje. Symbol wiary jest obecny w liturgii mszalnej od VI w. Wyznanie wiary w tradycyjnej formie: „Wierzę w jednego Boga…” (Credo, czyli Symbol nicejsko-konstantynopolitański) ma miejsce podczas Mszy w niedziele i uroczystości. Zaleca sie przy tym, by w większe uroczystości wyznanie wiary było śpiewane . W czasie wyznania wiary czynimy głęboki skłon na słowa: „I za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało z Maryi Dziewicy i stał się człowiekiem”. Klękamy zaś na te słowa w uroczystość Zwiastowania i Narodzenia Pańskiego . Pamiętamy przy tym, że w liturgii czynimy skłon głowy, wymawiając razem imiona Trzech Osób Boskich, imię Jezusa, Najświętszej Maryi Panny oraz świętego, na cześć którego sprawuje się Mszę św. Podczas Mszy wyznanie wiary jest odpowiedzią zgromadzonych na słowo Boże usłyszane w czytaniach Pisma Świętego i w homilii. Zgromadzenie liturgiczne w ten sposób przypomina sobie i oddaje cześć tajemnicy wiary przed rozpoczęciem jej celebracji w Eucharystii . Wypowiadanie symbolu wiary podczas Mszy jest zawsze potwierdzeniem i odnowieniem (umocnieniem) wiary, którą otrzymaliśmy w darze na chrzcie św. Credo stanowi swego rodzaju „Amen” na usłyszane i objaśnione w homilii słowo Boże. „Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia”

cdn.
ks. bp P. Grzebisz

KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY

Cattedrale di Sant’Eusebio – Katedra Metropolitalna Św. Euzebiusza jest głównym kościołem w Vercelli i siedzibą archidiecezji o tej samej nazwie. Miasto leży w regionie Piemontu na Nizinie Padańskiej w północnych Włoszech. Katedra dzisiejsza nie jest starożytną świątynią Euzebiusza, ale budowlą, której narodziny i rozwój miały miejsce w czasach późniejszych. W miejscu gdzie znajdowała się rzymska nekropolia w pobliżu miasta, pochowano św. Teonesta, uważanego za pierwszego chrześcijańskiego męczennika z Vecelli w czasie prześladowań cesarza Dioklecjana, zbudowano wczesnochrześcijańską bazylikę aby uczcić pamięć wielkiego świętego, ewangelizatora ziem subalpejskich zmarłego w 371 r. Niewiele wiadomo ze źródeł o początkach kościoła, tylko tyle, że wybudowano go między V a VI wiekiem i został ufundowany przez Teodozjusza I, rzymskiego generała i polityka oraz cesarza w latach 379 – 395. Starożytną bazylikę wybudowano na wzór antycznej bazyliki św. Piotra na Watykanie, z pięcioma nawami i czterema rzędami kolumn. Kościół poprzedzony był portykiem, w którym mieściły się gimnazjum, szkoła śpiewu i mieszkania kanoników. Obok wybudowano pałac, który później stał się pałacem arcybiskupim i ważnym skryptorium. Prezbiterium stało na grobie św. Euzebiusza, pierwszego biskupa i patrona Piemontu, który został odnaleziony dopiero w 1581 r. podczas prac renowacyjnych. Stara bazylika była wiele razy poważnie uszkadzana podczas różnych najazdów barbarzyńców. Do poważnych zniszczeń doszło w trakcie napadu i pożaru, wznieconego przez Arduino d’Ivrea, który dopuścił się zabójstwa biskupa Piotra w 997 r. Jedyną ocalałą z tego okresu, jest potężna dzwonnica wzniesiona w latach 1151-1179. W 1570 r. biskup katedry nakazał rozbiórkę chóru i kompletną rekonstrukcję budowli, a gdy zakończono ją w 1582 r, kościół składał się z dwóch różnych budynków, oddzielonych od siebie murem. Z biegiem czasu bazylika św. Euzebiusza zyskiwała coraz więcej prestiżu. Uprzywilejowane położenie przy głównej ulicy miasta gwarantowało nieprzerwany przejazd pielgrzymów z całego chrześcijaństwa, czego dowodem są liczne, znajdujące się tam relikwie (np. zachowana do dziś relikwia Tomasza Becketa). Świetność katedry została potwierdzona w 1834 r. przez papieża Grzegorza XVI, który podniósł ją do godności bazyliki mniejszej. W 1940 r. państwo włoskie ogłosiło bazylikę pomnikiem narodowym. W środku pochowanych jest kilku członków królewskiej dynastii sabaudzkiej i znajduje się kilka ważnych i niesamowitych dzieł sztuki ale o tym dowiemy się w kolejnym odcinku poświęconym bazylice i krucyfiksowi ottońskiemu.

cdn.
Anita Iwańska – Iovino