Światło na oświecenie pogan

Święty Ofiarowania Pańskiego

Matki Bożej Gromnicznej

2 lutego Kościół obchodzi święto Ofiarowania Pańskiego. W ten sposób cały lud Boży przeżywa na nowo to, co wydarzyło się w świątyni jerozolimskiej – Najświętsza Maryja wraz ze św. Józefem ofiarowała Dzieciątko Jezus Bogu Ojcu, a Symeon ogłosił, że nowo narodzony Syn Boży jest Światłem świata i Zbawieniem narodów. Święto to potocznie nazywamy świętem Matki Bożej Gromnicznej, ponieważ Maryja jest Tą, która przynosi ludziom Jezusa – Światło świata. Od 1997 r. w tym dniu obchodzimy ustanowiony przez św. Jana Pawła II Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. W sposób szczególny w naszych modlitwach polecamy Panu Bogu osoby, które żyją w klasztorach, w stanie zakonnym, albo też w świecie, ale ofiarowały całkowicie swoje życie Panu.

KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY

Catedrale Santa Maria del Fiore – Katedra NMP Kwiatów we Florencji, zwana przez Włochów Duomo został zbudowana w miejscu wcześniejszego kościoła katedralnego Santa Reparata z IV w. Mieszkańcom miasta do XIII w. służyło baptysterium San Giovanni i kilka małych kościołów. Dopiero w 1296 roku podjęto decyzję o budowie katedry. Prace rozpoczęto 8 wrześni1296, wznosząc nową świątynię wokół istniejącego kościoła Santa Reparata, w którym sprawowano liturgię aż do 1375 roku, gdy kościół ten zburzono. Konkurs na projekt kopuły wygrał Filippo Brunelleschi, florencki złotnik a jednocześnie rzeźbiarz i architekt. Kościół został konsekrowany w 1436 roku. W latach 1445-1461 nad sklepieniem zbudowana latarnię zwieńczoną złotą kulą. Najpóźniej została ukończona fasada. W 1578 zburzono nigdy nieukończoną elewację i ogłoszono konkurs na projekt nowej fasady. Nie został on rozstrzygnięty. Przez blisko 300 lat organizowano kolejne konkursy i odrzucano napływające rozwiązania. Dopiero w 1871 r. projekt Emilia de Fabris zyskał akceptację. Prace trwały do 1887 i tym samym ukończono – budowaną z przerwami przez blisko 600 lat – katedrę Santa Maria del Fiore. Jest to kościół o imponujących rozmiarach: jego wnętrze ma długość 153 m szerokość 38 m. Kopuła nad bazyliką pozostaje jak dotąd największą murowana kopułą świata, jej średnica to 45 m – jest prawie tak duża jak połowa boiska do piłki nożnej. Wznosi się na wysokość 107 metrów i jest najbardziej charakterystycznym elementem panoramy Florencji. Sama w sobie jest cudem techniki ponieważ zbudowanie tak gigantycznej kopuły w XV wieku było właściwie niemożliwe. Do realizacji projektu F.Brunelleschi zużyto cztery miliony cegieł. Zarówno produkcja tak wielu cegieł, jak i podniesienie wielu materiałów budowlanych na tak dużą wysokość były arcydziełami, których nigdy wcześniej nie udało się dokonać. Architekt zaprojektował i zbudował zupełnie nowy podnośnik dla wielu cegieł i zaprawy murarskiej. Brunelleschi zdołał zbudować kopułę katedry we Florencji w ciągu zaledwie 16 lat (od 1414 do 1434 r.). Katedra była wówczas jednym z największych i najważniejszych budynków na świecie. Świątynia stała się symbolem nowej epoki – renesansu, odrodzenia starożytności. Artysta podczas projektowania inspirował się Panteonem w Rzymie, zdecydowanie największą starożytną kopułą z czasów rzymskich. Jednak miliony cegieł wykorzystanych do konstrukcji miały tak duży ciężar, że kopuła musiałaby się zawalić podczas budowy. Brunelleschi wynalazł między innymi tak zwany system śledziowy – cegły są ułożone na przemian i w poprzek. Zapewnia to ścianom znacznie lepszą stabilność.

Niektórzy eksperci uważają, że dzieło Brunelleschiego jest największym osiągnięciem architektonicznym w historii ludzkości. Słynny profesor architektury na Uniwersytecie we Florencji Massimo Ricci od wielu lat rekonstruuje kopułę florencką na modelu w skali 1:5. Małą kopułę” można znaleźć w „Parco Dell’Anconella” – 4 kilometry na wschód od katedry, po drugiej stronie rzeki Arno. Wejście na kopułę jest możliwe dla turystów i stanowi punkt kulminacyjny wycieczki dla wielu urlopowiczów z Toskanii. Problem polega na tym, że Florencja jest jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc w Europie i tylko ograniczona liczba osób może wejść na kopułę i nierzadko kolejka przy wejściu na kopułę ma kilkaset metrów długości. Kopułę można oglądać także z wnętrza kościoła. Pierwotnie Brunelleschi planował pozostawienie jej bez malowideł lecz rada miasta zdecydowała inaczej i w latach 1572-1579 Giorgio Vasari i Federico Zuccari stworzyli fresk o powierzchni 4000 m², który jest uważany za największy na świecie. W południowym oknie bębna kopuły znajduje się płyta z otworem o średnicy kilku cm wykonana z brązu. Jest to otworkowy zegar słoneczny umieszczony tam koło 1470 r, który umożliwił ustalenie południa słonecznego z dokładnością do pół sek oraz wyznaczenie dnia przesilenia letniego. Fresk zdobiący kopułę pt. Sąd Ostateczny przedstawia: 24 Starców z Apokalipsy, Chór Anielski i Zmartwychwstałego Jezusa, Matkę Boską i Świętych, Cnoty i Dary Ducha Św. oraz Błogosławieństwa, Grzechy Główne i Piekło. Cudem architektury jest także znajdująca się przy kościele Dzwonnica Giotta mająca prawie 85 m wysokości i jest niższa niż kopuła kościoła. Zaprojektowana przez Giotta posiada taras widokowy, na który prowadzi 414 schodów. Jej elewacje zostały obłożone kolorowymi płytami marmuru: białego z Carrary, zielonego z Prato i różowego ze Sieny. Dolny pas płyt ozdobiony jest sześciokątami, w których przedstawiono sceny Stworzenia i pracy ludzkiej. Wyższy pas zdobią romby z płaskorzeźbami przedstawiającymi 7 Planet, Cnoty, Sztuki i rzemiosła i 7 Sakramentów. Nad nimi, w niszach, znajduje się 16 posągów przedstawiających proroków izraelskich, Sybillę i św. Jana Chrzciciela. W dzwonnicy zawieszonych jest 7 dzwonów: Misericordia (dzwon miłosierdzia), Apostolica, Annunziata, Mater Dei, Assunta, Immacolata i największy – Campanone ważący 5300 kg. Sama katedra jest czwartym co do wielkości kościołem na świecie. Przez ponad 437 lat kopuła katedry była największą zbudowaną kopułą na świecie. Dopiero w XIX w. większe spojenie wzniesiono na budynku fabrycznym w Wiedniu.

Anita Iwańska – Iovino