Dzień Papieski

Dzieło Nowego Tysiąclecia

 Fundacja „Dzieło Nowego Tysiąclecia” została powołana przez Konferencję Episkopatu Polski w 2000 roku jako wyraz wdzięczności dla Ojca Świętego Jana Pawła II za Jego niestrudzoną posługę duchową na rzecz Kościoła i Ojczyzny. Idea utworzenia Fundacji jako organizacji, której działalność ma upamiętniać Pontyfikat Jana Pawła II przez promowanie nauczania Papieża i wspieranie określonych przedsięwzięć społecznych, głównie w dziedzinie edukacji i kultury, narodziła się po pielgrzymce Ojca Świętego do Polski w 1999 r Fundacja ma na celu wspieranie uzdolnionej młodzieży z ubogich rodzin. Realizuje ona ten cel pomocy młodzieży poprzez program stypendialny. Stypendyści tworzą wspólnoty diecezjalne, a później wspólnoty akademickie, co pozwala na propagowanie chrześcijańskich wartości . W tę właśnie niedzielę każdy z nas ma możliwość wesprzeć te piękną inicjatywę przez swoją ofiarę finansową na ten szczytny cel,. W ten sposób można powiedzieć budujemy duchowy pomnik św. Jana Pawła II, jako wyraz wdzięczności Panu Bogu za jego pontyfikat.

EWANGELIA WEDŁUG ŚW. ŁUKASZA (17, 11–19)

Zdarzyło się, że Jezus, zmierzając do Jeruzalem, przechodził przez pogranicze Samarii i Galilei. Gdy wchodzili do pewnej wsi, wyszło naprzeciw Niego dziesięciu trędowatych. Zatrzymali się z daleka i głośno zawołali: «Jezusie, Mistrzu, ulituj się nad nami!» Na ten widok rzekł do nich: «Idźcie, pokażcie się kapłanom!» A gdy szli, zostali oczyszczeni. Wtedy jeden z nich, widząc, że jest uzdrowiony, wrócił, chwaląc Boga donośnym głosem, padł na twarz u Jego nóg i dziękował Mu. A był to Samarytanin. Jezus zaś rzekł: «Czyż nie dziesięciu zostało oczyszczonych? Gdzie jest dziewięciu? Czy się nie znalazł nikt, kto by wrócił i oddał chwałę Bogu, tylko ten cudzoziemiec?» Do niego zaś rzekł: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła»

KOMENTARZ DO EWANGELII

Za doznane dobro nie zawsze czujemy zobowiązanie do wdzięczności. Zwłaszcza po upływie czasu poczucie wdzięcznej pamięci, gdzieś blaknie, ulega powolnemu zatarciu. To jest poniekąd naturalne. Niemniej jednak z tej okazji warto sobie przywołać na pamięć, że każdy człowiek powinien szczególnie być wdzięczny Bogu, za to czego od Niego doznaje, za dar życia, za dar zbawienia. Przecież każda chwila życia od Boga zależy i jest wyrazem Jego dobroci i hojności. Jednak jak mówi nam dzisiejsza Ewangelia o wdzięczności wobec Boga ludzie zapominają, wydaje im się , że wszystko tylko i wyłącznie sobie zawdzięczają. Z dziesięciu, którzy byli uzdrowieni, tylko jeden przyszedł do Pana Jezusa, aby mu podziękować za dar przywróconego zdrowia. I to jest bardzo wymowne

Po co grupy duszpasterskie w parafii?

Podstawowym środowiskiem w Kościele jest wspólnota parafialna. W soborowym dekrecie o apostolstwie świeckich zostało to ujęte w następujący sposób: „Parafia dostarcza wyraźnego przykładu wspólnotowego apostolstwa, gromadząc w jedno wszelką, występującą w niej różnoraką aktywność ludzką i wszczepiając ją w powszechność Kościoła.” Parafia ma stanowić „kościelną rodzinę”, gdzie zatem w kontekście tych słów miejsce dla tworzenia grup parafialnych? Przecież to wprowadzanie podziałów… W takim razie po co w większości polskich parafii wspólnoty modlitewne? Po pierwsze po to, aby lepiej poznać Pana Boga i Jego Słowo. Z tego względu bardzo ważne jest, aby w każdej wspólnocie był obecny ksiądz. Jeżeli zabraknie kapłana istnieje niebezpieczeństwo, że grupa stanie się „kółkiem wzajemnej adoracji”, a nie o to chodzi. Ważne jest, aby członkowie ruchu swobodnie czuli się we własnym towarzystwie, dobrze by mieli wspólne zainteresowania, ale najważniejsze jest stawianie w centrum Jezusa i trwanie w łączności z Kościołem. Po drugie, grupy pozwalają głębiej przeżywać modlitwę, tworzą okazje do częstszych rozmów z Bogiem, pokazują i uczą nowych form modlitwy. Wreszcie ruchy katolickie powstają po to, aby każdy chrześcijanin mógł włączyć się w apostolską misję Kościoła korzystając z talentów, jakimi został obdarowany. „Świeccy mogą czuć się powołani do współdziałania ze swymi pasterzami w służbie dla wspólnoty kościelnej, dla jej wzrostu i żywotności, wybierając rozmaite posługi, według łaski i charyzmatów, jakich im Pan udzieli” (KKK 91). Z tego względu mamy obecnie tak wiele stowarzyszeń chrześcijańskich. Niektóre zaznaczają bardzo wyraźnie swoją obecność w parafii, np. wspólnota ministrancka czy schola, Oaza, które często można zauważyć na eucharystii oraz inne, jak np. Róże Różańcowe, Akcja Katolicka, Kręgi Rodzin, Rada Parafialna. Grupy te powiększają dobro wspólne parafialnej poprzez swoje zaangażowanie w życie parafii, a także pamiętają o podstawie ich działania jaką jest modlitwa. Ci z nas, którzy jeszcze nie zaangażowali się w żadną formację duszpasterską zachęcam do zastanowienia się nad tym jak mogliby aktywniej uczestniczyć w życiu parafii. Można też o tym porozmawiać z którymś z księży – na pewno chętnie doradzą, a także opowiedzą o życiu i działalności konkretnej wspólnoty w naszej parafii.

Ks. K.M.