PONIEDZIAŁEK (18.03)
GODZ. 16.30 – Różaniec misyjny
GODZ. 17.00 – Msza św. z nauką misyjną
GODZ. 18.00 – Spotkanie dla Róż Różańcowych i grup duszpasterskich
GODZ. 21.00 – Apel Jasnogórski
WTOREK (19.03)
GODZ. 16.30 – Różaniec misyjny
GODZ. 17.00 – Msza św. z nauką dla wszystkich
GODZ. 18.00 – Nabożeństwo za zmarłych
ŚRODA (20.03)
GODZ. 11.00 – 12.00 – Spowiedź misyjna
GODZ. 14.00 – 17.00 – Spowiedź – (przerwa od 15.30 – 16.00).
GODZ. 14.00 – 17.00 – Adoracja Najświętszego Sakramentu
GODZ. 16.30 – Różaniec misyjny
GODZ. 17.00 – Msza św. z nauką misyjną oraz błogosławieństwo pod krzyżem na placu przy kościele parafialnym na zakończenie misji (poświęcenie krzyży)
Skąd się wzięła religia w szkole
W ostatnim czasie nasila się dyskusja czy katecheza powinna być w szkole czy też nie. Zmiana rządu na lewicowo – liberalny jeszcze bardziej tylko zaogniła istniejące już antagonizmy. Środowiska niechętne Kościołowi czy też religii w ogóle są nie tylko za usunięciem katechezy w szkole, ale też z przestrzeni społecznej. Nie ma to nic wspólnego z tolerancją i miejscem chrześcijaństwa w historii Polski. Jest to przejaw wyrafinowanej i bezwzględnej walki z fundamentalnymi wartościami chrześcijańskimi, które kształtowały oblicze polskiej kultury i tożsamości narodowej na przestrzeni stuleci . Właściwe zrozumienie współczesnych regulacji dotyczących katechezy w szkołach wymaga spojrzenia na nie z perspektywy historycznej. To bowiem w przeszłości wykształcił się istniejący do dzisiaj model, w którym związki wyznaniowe korzystają ze wsparcia państwa w nauczaniu własnej religii. Nauczanie religii (nie tylko katolickiej) w szkołach przewidywał już art. 120 konstytucji marcowej z 1921 r. Zgodnie z tym przepisem nauka tego przedmiotu była obowiązkowa. Zachował on moc obowiązującą także po wejściu w życie konstytucji kwietniowej w 1935 r. Nauczanie religii w szkołach było kontynuowane na początku funkcjonowania PRL-u, m.in. z powodu tymczasowego utrzymania w mocy przepisów konstytucji marcowej. Już w 1945 r. religia utraciła jednak charakter przedmiotu obowiązkowego, a władze stopniowo ograniczały jej obecność w szkołach. Ostatecznie usunięto ją z placówek oświatowych dopiero w 1961 r. Jednak aż do 1981 r. katecheza pozostawała pod nadzorem władz państwowych, czego przejawem był m.in. obowiązek rejestrowania punktów katechetycznych. Powrót katechezy do szkół nastąpił dopiero po fali przemian 1989 r., w których kluczową rolę odegrał Kościół Katolicki oraz środowiska z nim sympatyzujące. Formalnie katecheza została przywrócona instrukcją Ministra Edukacji Narodowej w roku szkolnym 1990/1991 i od tej pory nieprzerwanie jest obecna w polskich szkołach. Współcześnie podstawowych norm prawnych dotyczących nauczania religii w szkołach należy poszukiwać w Konstytucji RP. To ona bowiem formułuje zasadę bezstronności państwa w sprawach religijnych, światopoglądowych oraz filozoficznych (art. 25), ale i wprost gwarantuje dopuszczalność prowadzenia katechezy w szkołach. Zgodnie z art. 53 ust. 4 ustawy zasadniczej przedmiotem nauczania, w szkole może być religia każdego związku wyznaniowego o uregulowanej sytuacji prawnej.
c.d.n. w numerze świątecznym
Opracował Ks. K.M.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Chiesa di San Bonaventura – Kościół św. Bonawentury wr az z przyległym klasztorem ojców Kapucynów, jest przepięknym miejscem kultu, ciszy i spokoju w prowincji Rzym w mieście Albano. Kościół oraz klasztor zostały założone w 1619 roku pw. św. Bonawentury z Bagnoregio przez ówczesnego biskupa Albano z inicjatywy szlachetnie urodzonej Donny Flaminii Colonna – Gonzaga. Była ona żoną księcia Bozzolo Gulio Cesare Gonzaga i po jego śmierci osiadła na okolicznych terenach miasta Albano Laziale. Budową kościoła i klasztoru kierował późniejszy przeor, o. kapucyn Michele da Bergamo, który był także papieskim architektem. W 1626 r. wewnątrz lasu przyległego do klasztoru zbudowano sześć mniejszych kaplic, tworząc w ten sposób prawdziwą świętą górę, na wzór rozpowszechniony w północnych Włoszech. Konsekracja kościoła św. Bonawentury miała miejsce w 1635 r. przez kardynała Giulio Savelli. Kompleks klasztorny został zbudowany zgodnie z Constitutiones Albacinense czyli zbiorem wytycznym dotyczącym budowy klasztorów kapucynów z 1529 r. Wzniesiony na szczycie wzgórza Colle dei Cappuccini, góruje nad miastem oddalonym około 1,5 km, z którym jest połączony wysadzaną drzewami drogą Via San Francesco d’Assisi. Cały kompleks wydaje się prosty i surowy, zgodnie z nakazami zakonu kapucyńskiego. W kościele znajduje się duży ołtarz z 1618 r. a nad nim obraz Madonna w chwale ze świętymi Franciszkiem i Bonawenturą. Na rozległych terenach przyklasztornych bracia kapucyny posiadają las i ogród warzywny wraz z sadem owocowym. Na dużym obszarze leśnym, przeznaczonym od wieków do medytacji wybudowano sześć kaplic, tworzących tzw. świętą górę. Urban VIII w XVII wieku udzielił specjalnego odpustu wiernym pielgrzymującym do tych kaplic. Papież ten urodzony jako Matteo Barberini posiadał, jako kardynał willę w pobliskim Castel Gandolfo i był pierwszym papieżem, który tą miejscowość wybrał na rezydencję wakacyjną. Kaplice w lesie kapucynów zostały ufundowane przez możnych z otoczenia rodziny Barberinich. Kaplicę Modlitwa w Ogrójcu sfinansował sam papież, Przemienienia Pańskiego – kar d. F. Barberini bratanek papieża, Narodzenia Pańskiego – kar d. A. Barberini, brat papieża, Dnia Kalwarii – prałat F. Poli, Zmartwychwstania – książę F. Savelli, Zwiastowania – A. Fattor e, właściciel kasyna. Kr ążą pogłoski jakoby święta góra Albano, jak to bywało w podobnych kompleksach, ma być połączona podziemnym tunelem z willą Barberini w Castel Gandolfo. Czy to prawda, czy tylko spekulacje? Tego nie wiem, bo przewodniki turystyczne na ten temat milczą.
Anita Iwańska – Iovino
