Św. Piotr – Opoka Kościoła
Św. Paweł – Apostoł narodów
Uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła
Uroczystość świętych Apostołów Piotra i Pawła już od połowy III wieku obchodzona jest wspólnie 29 czerwca. Obaj Apostołowie ponieśli śmierć męczeńską w Rzymie w czasie prześladowania za cesarza Nerona. Piotr zginął około 64 r. Tradycja głosi, że został ukrzyżowany. Apostoł jednak wyznał, że nie jest godny umrzeć jak Jezus. Dlatego też został przybity do krzyża głową w dół. Paweł, przez jakiś czas więziony w Rzymie, został ścięty mieczem około 67 r. Posługa apostolska Piotra i Pawła w Rzymie oraz poniesione tam męczeństwo sprawiły, że Kościół Rzymski nabrał kluczowego znaczenia w chrześcijaństwie. Biskup Rzymu, następca św. Piotra oraz spadkobierca tradycji apostolskiej św. Pawła cieszy się pierwszeństwem i władzą biskupią w całym Kościele. Św. Piotr – pierwszy biskup Rzymu – jest uznawany za pierwszego w gronie Apostołów otrzymał od Jezusa władzę określaną mianem prymatu. Jego następcy, papieże, są obdarzeni łaską nieomylności w oficjalnym i uroczystym nauczaniu całego Kościoła w sprawach wiary i moralności. Sprawują najwyższą władzę kościelną wynikającą z przywileju prymatu.
Ewangelia wg św. Mateusza (10, 26 – 33)
Jezus powiedział do swoich Apostołów: „Nie bójcie się ludzi. Nie ma bowiem nic zakrytego, co by nie miało być wyjawione, ani nic tajemnego, o czym by się nie miano dowiedzieć. Co mówię wam w ciemnościach, powtarzajcie jawnie, a co usłyszycie na ucho, rozgłaszajcie na dachach. Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz duszy zabić nie mogą. Bójcie się raczej Tego, który duszę i ciało może za tracić w piekle. Czyż nie sprzedają dwóch wróbli za asa? A przecież żaden z nich bez woli Ojca waszego nie spadnie na ziemię. U was zaś nawet włosy na głowie wszystkie są policzone. Dla tego nie bójcie się: jesteście ważniejsi niż wiele wróbli. Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie. Lecz kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie”
Komentarz do Ewangelii
Wyznawanie i życie Ewangelią wymaga odwagi. Iść za Chrystusem nie jest łatwo, chociaż jest przywilejem . Taki przewodnik jak Pan Jezus jest wymagający, dlatego ludzie małej wiary nie mają na tyle odwagi, aby żyć i głosić Ewangelię wobec ludzi, boją się ich reakcji, boja się, że będą napiętnowani czy ośmieszeni. W obecnych czasach ludzie stają się coraz bardziej wygodni zwłaszcza w sferze życia duchowego i religijnego, nie zawsze doceniają podstawową prawdę, że człowiek to nie tylko ciało, ale także i dusza . Jej też trzeba poświęcić trochę czasu , trochę troski, aby być pełnym człowiekiem. Tak więc w kontekście dzisiejszej Ewangelii warto postawić sobie pytanie czy troszczę się o swoją duszę czy zależy mi na szczęściu wiecznym czy mam odwagę, aby przyznać się do Chrystusa, który pragnie mojego szczęścia tu na ziemi, ale także szczęścia, które nigdy się nie kończy w niebie.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Chiesa San Pietro Martire – Kościół Św. Piotra Męczennika to świątynia w Wenecji znajdująca się na, bardzo znanej ze szklanych wyrobów, wyspie Murano. Pierwszy kościół w tym miejscu został zbudowany w latach 1348-1363 wraz z klasztorem dominikanów z woli jednego z weneckich patrycjuszy. Konsekrowany w 1417 r. pw. św. Jana Chrzciciela, spłonął w 1474 r. Odbudowany z rozmachem został ponownie otwarty w 1511 r i poświęcony św. Piotrowi Męczennikowi. Na mocy dekretu napoleońskiego Królestwa Włoch z 5 czerwca 1805 r. zainicjowano w Wenecji proces kasat i przekształceń kościołów i klasztorów. Kościół San Pietro Martire w 1806 r. został w wyniku napoleońskich represji zamknięty razem z przyległym klasztorem dominikanów. Dzieła sztuki przeniesiono do Gallerie dell’Accademia w Wenecji a w budynkach klasztornych umieszczono najpierw szkołę podstawową a później pocztę. W 1813 r. utworzono tu parafię pw. Świętych Piotra i Pawła. Do kościoła przeniesiono wiele dzieł sztuki z innych zlikwidowanych kościołów i klasztorów na Murano i innych weneckich wyspach. Surowe wnętrze świątyni ma plan bazyliki z trzema nawami oddzielonymi od siebie dwoma rzędami masywnych kolumn. Sklepienie wznoszące się nad prezbiterium ma budowę kolebkową. W nawach bocznych znajduje się sześć ołtarzy a do boków prezbiterium przylegają dwie niewielkie kaplice. Do lewej strony kościoła przylega majestatyczna kampanila (dzwonnica) z lat 1498-1502. Ściany świątyni nie są pokryte freskami lecz malowidłami o różnej wielkości. Dwa ogromne XV-wieczne obrazy: Wesele w Kanie i Rozmnożenie chleba i ryb zdobią boczne ściany prezbiterium. Całe wnętrze kościoła zdobią dzieła sztuki przywiezione ze zburzonych i nieistniejących świątyń. W prawej nawie obraz Chrzest Chrystusa pochodzi z ołtarza głównego zburzonego kościoła San Giovanni dei Battuti na Murano; w tej samej nawie podziwiać można także dwa dzieła Belliniego datowane na lata 1510-1513: W niebowzięcie Najświętszej Maryi Panny oraz ołtarz przedstawiający Maryję z Dzieciątkiem z 1488 r, przeniesiony z kościoła Santa Maria degli Angeli. Ze zburzonego Santi Biaggio e Cataldo pochodzi obraz Święci Mikołaj , Karol Boromeusz i Łucja, natomiast Madonna z Dzieciątkiem i świętymi – ze zburzonego kościoła San Christoforo della Pace. W prawym skrzydle świątyni można podziwiać imponującą kaplicę rodu Ballarin, poświęconą św. Józefowi i Maryi, gdzie znajdują się m.in. groby dwóch Wielkich Kanclerzy Republiki Weneckiej. Zwiedzając bazylikę warto odwiedzić Muzeum Parafialne, w którego zbiorach znajdują się naczynia liturgiczne, srebra z okresu XII-XIX w. a także obrazy i gobeliny z XIV-XIX w.
Anita Iwańska-Iovino
