Rekolekcje wielkopostne (24 — 27.03.2023)
Ewangelia według św. Jana (9, 6 – 9. 13 – 17. 34 – 38)
Jezus przechodząc ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: „Idź, obmyj się w sadzawce Siloe”, co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: „Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?”. Jedni twierdzili: „Tak, to jest ten”, a inni przeczyli: „Nie, jest tylko do tamtego podobny”. On zaś mówił: „To ja jestem”. Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A dnia tego, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: „Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę”. Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: „Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu”. Inni powiedzieli: „Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?”. I powstało wśród nich rozdwojenie. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: „A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy?” Odpowiedział: „To jest prorok”. Na to dali mu taką odpowiedź: „Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać?”. I precz go wyrzucili. Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: „Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?”. On odpowiedział: „A któż to jest. Panie, abym w Niego uwierzył?”. Rzekł do niego Jezus: „Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie”. On zaś odpowiedział: „Wierzę, Panie!” i oddał Mu pokłon
Komentarz do Ewangelii
Wielka tragedią człowieka jest niemożność widzenia. Chociaż trudne jest życie z takim upośledzeniem, to jednak można wykonywać obowiązki dnia codziennego czy też pracować. Ewangelia mówi nam dziś o człowieku niewidomym od urodzenia, który miał te łaskę, że spotkał na swojej drodze Pana Jezusa, który go uzdrowił , przywrócił mu wzrok. Pan Jezus objawił swoją boską moc, a także okazał swoje miłosierdzie. Człowiek ten zobaczył nie tylko otaczający go świat, ale też Jezusa. Można powiedzieć, że zostały uzdrowione oczy jego duszy. Trzeba prosić Pana Jezusa, aby uzdrowił oczy naszej duszy, abyśmy mogli widzieć obecność Boga w naszym życiu.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – IZRAEL
Kościół św. Józefa w Nazarecie to kościół, który jest częścią kompleksu sakralnego Klasztoru Franciszkanów w mieście Nazaret znajdującego się na północy Izraela. Według tradycji chrześcijańskiej sięgającej średniowiecza, w miejscu tym znajdował się warsztat ciesielski św. Józefa z Nazaretu. Prawdopodobnie do warsztatu przylegał dom, w którym wychowywał się i dojrzewał Jezus Chrystus. Pod współczesnym kościołem znajduje się podziemna grota. W toku badań archeologicznych odkryto, że w I w. służyła ona do przechowywania zboża. Z okresu bizantyjskiego (IV-VII) pochodzą szczątki cystern oraz fragmenty mozaiki podłogowej. Dopiero w XII w. krzyżowcy wybudowali tutaj niewielki kościół, który około 1250 r. został zniszczony przez Mameluków. W 1620 r. franciszkanie z Kustodii Ziemi Świętej weszli w posiadanie ruin tutejszej Katedry Zwiastowania Pańskiego i Groty Zwiastowania. Emir Fachr ad-Din zezwolił im na odbudowanie kościoła w formie niewielkiej kaplicy i wybudowanie obok niej budynku mieszkalnego dla zakonników. Kaplica nie była w stanie pomieścić stale rosnącej liczby pielgrzymów. Równocześnie rosła liczba wiernych w parafii w Nazarecie. Z tego powodu wystąpiono o zgodę na budowę kościoła. Po uzyskaniu zezwolenia 15 października 1730 r. ukończono budowę skromnego Kościoła Zwiastowania Pańskiego. Grota Zwiastowania znalazła się w jego wnętrzu. Całość kompleksu klasztornego była otoczona wysokim murem i przypominała fortecę. W 1754 r. franciszkanie dokupili ziemię położoną bardziej na północ od klasztoru. Znajdowała się na niej grota, która wg. tradycji była pozostałością warsztatu ciesielskiego św. Józefa. W 1914 r. wybudowano współczesny kościół pod wezwaniem św. Józefa. Kościół wzniesiono w stylu neoromańskim i przyłączono go do Klasztoru Franciszkanów. We wnętrzu całej budowli znajdują się akcenty odnoszące się do życia św. Rodziny i św. Józefa. Sam kościół ma dość surowe wnętrza ale na jednej ze ścian znajduje się przepiękny obraz przedstawiający Jezusa pracującego w warsztacie z Józefem i siedzącą obok Maryję. Pamiętam, że kiedy na niego patrzyłam uderzyło mnie to , iż biła od niego zadziwiająca wyrazistość i realizm. W głównej apsydzie mieszczono centralny ołtarz, za którym na fresku widnieje Rodzina Jezusa Chrystusa z Jego dzieciństwa. Na wielu innych witrażach widnieją sceny z życia Jezusa : sen św. Józefa, podczas którego anioł rozkazał mu uciekać z rodziną do Egiptu, zaślubiny Józefa z Marią czy Świętą Rodzinę z Franciszkiem z Asyżu. Świątynię można zwiedzać codziennie w godzinach poza odbywającymi się nabożeństwami.
Anita Iwańska – Iovino
