Św. Brygida
Patronka Europy
Brygida urodziła się w roku 1303 w Szwecji. Jako młodą dziewczynę wydano ją za mąż. W małżeństwie miała ośmioro dzieci, które bardzo starannie wychowała. Należała do III Zakonu św. Franciszka. Po śmierci męża zapragnęła życia bardziej ascetycznego, niż prowadziła w świecie. Założyła nowy zakon i udała się do Rzymu; dała wszystkim przykład wielkich cnót. Napisała wiele dzieł mistycznych, w których opowiada o swoich przeżyciach i objawieniach. Zmarła w Rzymie w roku 1373. W 1999 r. papież Jan Paweł II ogłosił św. Brygidę Szwedzką, św. Katarzynę ze Sieny i św. Teresę Benedyktę od Krzyża współpatronkami Europy. – Konkretny powód, dla którego wybrałem te właśnie postaci, kryje się w samym ich życiu – wyjaśnił w Liście apostolskim ogłaszającym tę decyzję. Ludzie formatu św. Brygidy wielcy umysłem i sercem motywowani głęboką wiarą budowali naszą Europejską cywilizację. Polecajmy Panu Bogu nasz kontynent, aby zachował to wielowiekowe dziedzictwo ducha i wiary tylu pokoleń i aby dalej rozwijał się w oparciu o chrześcijańskie korzenie, z których wyrosła Europa.
EWANGELIA WEDŁUG ŚW. ŁUKASZA (10, 38—42)
Jezus przyszedł do pewnej wsi. Tam niejaka niewiasta, imieniem Marta, przyjęła Go do swego domu. Miała ona siostrę, imieniem Maria, która siadła u nóg Pana i przysłuchiwała się Jego mowie. Natomiast Marta uwijała się koło rozmaitych posług. Przystąpiła więc do Niego i rzekła: „Panie, czy Ci to obojętne, że moja siostra zostawiła mnie samą przy usługiwaniu? Powiedz jej, żeby mi pomogła”. A Pan jej odpowiedział: „Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba mało albo tylko jednego. Maria obrała najlepszą cząstkę, której nie będzie pozbawiona”
KOMENTARZ DO EWANGELII
Scena, w której Jezus pochwala wybór Marii, dla wielu jest kontrowersyjna. Jakże można pochwalać bezczynność i brak troski o gościa? Wbrew pozorom jej decyzja jest trafna, bowiem Chrystus w ten sposób pokazuje każdemu więcej. Marta zapewne chciała jak najlepiej przyjąć gościa w swoim domu. Pracy było sporo ,bo chciała sprawnie i szybko przygotować poczęstunek. Marta to energiczna i pracowita kobie-ta. Natomiast jej siostra Maria była odmiennego usposobienia. Cicha, spokojna z uwaga wsłuchiwała się w słowa Pana Jezusa. I to właśnie Maria otrzymała słowa pochwały, bo ona przede wszystkim chciała pokarmu dla duszy. Oczywiście Marta wykazała się nie zwykłą aktywnością i to jest godne uznania. Pan jednak zwraca uwagę, aby wśród różnych pilnych zajęć i obowiązków nie stracić z oczu wymiaru duchowego, nie zapomnieć o Bogu. A to w dzisiejszych czasach bardzo często się dzieje. Ludzie pochłonięci pracą, nie mają czasu dla swojej duszy. Nie ulega wątpliwości, że należy wykonywać swoje zadania i prace, ale tez trzeba zadbać o ubogacenie religijne swojego życia, o swoje zbawienie. Chociaż Pan Jezus docenił wysiłek Marty, to jednak słowa pochwały skierował do Marii, która na pierwszym miejscu postawiła Jego Osobę.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Chiesa di Maria Maddalena – Kościół św. Marii Magdaleny w Rzymie, oficjalnie Chiesa Rettoria Santa Maria Maddalena in Campo Marzio, należący do Zakonu Kleryków Regularnych Posługujących Chorym, popularnie zwanych Kamilianami. Poprzednikiem obecnego kościoła była świątynia Arcybractwa Gonfalone, zbudowana w XV wieku; w 1586 roku została ona przekazana Kamilowi de Lellis, który uczynił z niej siedzibę swojego zgromadzenia. W 1727 r. kościół został konsekrowany a w 1735 r. G. Sardi zrealizował fasadę świątyni, tworząc obiekt, będący arcydziełem rzymskiego stylu barokowo-rokokowego. Po obu stronach wejścia i górnego okna znajdują się cztery nisze, które wypełniają rzeźby Św. Kamil i Św. Filip Neri oraz Św. Maria Magdalena i Św. Marta. Dzieło wzbudziło powszechną krytykę, określano je jako „cukierkowy kościół”. Choć styl rokokowy uważano za niezbyt mistyczny i dlatego nie pasujący do kościoła św. Kamila, to jednak wdzięk i oryginalność budynku sprawiają, że jego fasada wzbudza uwagę i fascynację także i u współcześnie odwiedzających to miejsce. Wnętrze to jedna nawa z kaplicami bocznymi. Światło, wpadające do wnętrza przez okna kopuły, odkrywa obfite złocenia, tworząc grę światła i cienia. Wzdłuż ścian nawy, w sześciu niszach ustawiono posągi, wyobrażające cnoty dobrej spowiedzi: Humilis, Secreta, Simplex, Verecunda, Fidelis i Lacrymabilis. W ołtarzu głównym znajduje się obraz z 1698 r. Św. Maria Magdalena w modlitwie, a nad nim dekoracja rzeźbiarska Krzyż kamiliański niesiony w chwale przez aniołów. Wśród wielu kaplic znajdujących się w kościele na uwagę zasługują: Kaplica Krucyfiksu a w niej znajdujący się na ołtar zu kr zyż wykonany z kawałka sosnowego drewna, który Kamil de Lellis znalazł podczas pobytu w szpitalu i zabrał ze sobą; Kaplica Relikwii, której nazwa pochodzi od szczątków św. Kamila, pierwotnie w niej przechowywanych (obecnie znajduje się tam zachowany całun św. Kamila i relikwie dwóch błogosławionych kamilianów: E. Rebuschiniego i L.Tezzy); Kaplica św. Kamila utwor zona z okazji złożenia w niej szczątków jej obecnego patrona a w niej obraz ołtarzowy p.t. Krzyż objawiający się Kamilowi de Lellis otoczonemu przez anioły, wraz ze znajdującą się tam urną zawierającą jego relikwie. Kaplice wyłożone są drogocennymi kolorowymi marmurami z Carrary oraz alabastru. Sklepienie zakrystii pokryte freskiem Św. Kamil w chwale ze św. Filipem Neri to warty obejrzenia przykład stylu przejściowego od baroku do rokoka. Wszystkie konfesjonały wyrzeźbione w 1762 roku na bokach mają umieszczone wyobrażenia św. Marii Magdaleny i św. Kamila, a także niektóre sceny z Nowego Testamentu.
Anita Iwańska–Iovino
