Nie zdejmę Krzyża

Nie zdejmę Krzyża
z mojej ściany
Za żadne skarby świata,
Bo na nim Jezus ukochany
Grzeszników z niebem brata.

Nie zdejmę Krzyża z mego serca,
Choćby mi umrzeć trzeba,
Choćby mi groził kat, morderca,
Bo Krzyż to klucz do nieba.

Nie zdejmę Krzyża
z mojej duszy,
Nie wyrwę go z sumienia,
Bo Krzyż szatana
wniwecz kruszy,
Bo Krzyż to znak zbawienia.

A gdy zobaczę w poniewierce
Jezusa Krzyż i ranę,
Która otwiera Jego Serce,
w obronie Krzyża stanę.

Walka z Krzyżem

Na temat obecności krzyża w przestrzeni publicznej wypowiedział się nawet Europejski Trybunał Praw Człowieka, który w sprawie Lautsi przeciwko Włochom stwierdził, że nawet obowiązkowe (!) eksponowanie krzyża we włoskich szkołach nie narusza praw osób niewierzących. Zdaniem Trybunału, obecność krzyży w przestrzeni publicznej nie łamie przepisów Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Ale decyzja Rafała Trzaskowskiego to nie tylko bezprecedensowy atak na krzyż i wolność wyznania pracowników warszawskich urzędów. Kolejne postanowienia Zarządzenia Prezydenta Warszawy wynikają wprost z założeń antynaukowej teorii gender, głoszącej płynny charakter ludzkiej płciowości i nieograniczoną liczbę płci. W dokumencie pojawiają się między innymi zobowiązania pracowników warszawskiego ratusza do udziału w szkoleniach z zakresu zasad równego traktowania – w których mają uczestniczyć nie tylko obecni pracownicy urzędu, ale także osoby aplikujące na stanowiska urzędnicze – oraz konkretne zalecenia dotyczące obsługiwania osób „transpłciowych” lub „niebinarnych”. „W przypadku osoby transpłciowej, której wygląd zewnętrzny może odbiegać od stereotypowych wyobrażeń związanych z płcią zapisaną w oficjalnych dokumentach, zwracaj się do niej taką formą imienia czy zaimków określających płeć, jakie sama zasygnalizuje. Jeśli nie jesteś pewny_a, jak się do niej zwracać, najlepiej wprost grzecznie zapytaj o to na początku rozmowy” – czytamy w tekście zarządzenia. Przy tej okazji autorzy dokumentu przywołują konkretne przykłady i radzą, by używać form takich jak „przyszłom”, a na piśmie „przyszłxm”. Wśród tysięcy urzędników warszawskiego ratusza i poszczególnych dzielnic wielu poczuje się zmuszanych do uczestnictwa w ideologicznych dziwactwach, oderwanych od biologicznej prawdy i normalności. Im wszystkim musimy udzielić wsparcia, by podważyć zarządzenie o usuwaniu krzyży i wprowadzaniu zaimków. Zarządzenie Trzaskowskiego jest oczywistym nadużyciem kompetencji prezydenta miasta oraz prowadzi do naruszenia przepisów Konstytucji RP, która w art. 53 zapewnia każdemu wolność sumienia i religii, obejmującej także prawo do publicznego uzewnętrzniania własnej religii w różnych formach. Konstytucja stanowi jednoznacznie, że wszelkie ograniczenia prawa do uzewnętrzniania własnej religii mogą być wprowadzane „jedynie w drodze ustawy i tylko wtedy, gdy jest to konieczne (…)”. Zarządzenie Rafała Trzaskowskiego nie jest ustawą i nie spełnia konstytucyjnych warunków ograniczania wolności wyznania. Dokument narusza także przepisy pracownicze, jeśli jakikolwiek pracownik zostanie zmuszony do zdjęcia ze swojego biurka krzyża lub świętego obrazka. Dlatego powinniśmy protestować i wysyłać petycje żądaniem poszanowania konstytucji gwarantującej wolność wyznania.

KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY

Basilica Santo Cuore di Jesu – Bazylika Najświętszego Serca Pana Jezusa to kościół w Rzymie w dzielnicy Castro Pretorio, niedaleko dworca Termini. Świątynia powstała na zlecenie papieża Piusa IX, który w 1870 r. położył kamień pod nową budowlę. Niestety już niedługo po tym wydarzeniu prace zostały przerwane z powodu przyłączenia Rzymu do Królestwa Italii. Tylko dzięki wytrwałości św. Jana Bosco budowa mogła zostać wznowiona w 1880 r. i ukończona w 1887. Kościół jest siedzibą parafii Najswiętszego Serca Jezusa w Castro Pretorio, ustanowionej 2 lutego 1879 r. dekretem Postremis hisce temporibus. W 1921 r. papież Benedykt XV podniósł świątynię do godności bazyliki mniejszej listem apostolskim Pia societas. Kościół utrzymany jest w stylu renesansowym; na dzwonnicy stoi posąg Chrystusa Odkupiciela, ustawiony tam w 1931 r . Wnętrze bazyliki posiada trzy nawy, podzielone granitowymi kolumnami a prezbiterium nakryte jest kopułą. Kościół wraz z przyległymi budynkami jest własnością oo. Salezjanów, którzy uczynili z niego jeden ze swoich najważniejszych ośrodków w Rzymie. Św. Jan Bosco przebywał w budynku obok kościoła od 1881 do 1884 r, o czym przypomina tablica pamiątkowa. Pomieszczenia, w których mieszkał nazywane są powszechnie „Sypialniami Księdza Bosco”. Przestrzeń podzielono na dwa pomieszczenia oddzielone ścianą, którą później rozebrano, aby umożliwić rozbudowę kaplicy modlitewnej. Pierwszy pokój służył księdzu Bosco jako gabinet dla tych, którzy chcieli się z nim spotkać. Drugi został wyposażony jako sypialnia, z dodatkiem ołtarza w szafce do prywatnego odprawiania Eucharystii przez świętego, który był już wtedy zmęczony i słabego zdrowia. Tutaj ks. Bosco dokonał dwóch cudownych interwencji, które potwierdziły jego sławę jako „świętego”. Uwolnił od głuchoty seminarzystę, który wiedział, że jego powołanie jest zagrożone przez tą ułomność i uzdrowił kobietę, która od wielu lat miała sparaliżowaną rękę. Kiedy kościół uznał świętość ks. Bosco, pomieszczenia te stały się celem nieustannych pielgrzymek pobożnych ludzi. Aby bardziej przybliżyć zwiedzającym obecność ks. Bosco, bracia salezjanie utworzyli dużą gablotę z wieloma przedmiotami, z których święty korzystał podczas swojego pobytu w Rzymie. W gablocie znajduje się również cenna relikwia, składająca się z wacika nasączonego krwią ks. Bosco. Bracia salezjanie, opiekujący się bazyliką noszą się z planami aby rozbudować przestrzeń muzealną i w ten sposób jeszcze bardziej przybliżyć pielgrzymom historię świętego Jana Bosco.

Anita Iwańska – Iovino