Towarzyszące modlitwie różańcowej rozważanie tajemnic radosnych, bolesnych, chwalebnych oraz światła z życia Pana Jezusa i Jego Matki wprowadza nas duchowo w krąg zdarzeń, które zadecydowały o wybawieniu ludzkości z mocy zła. Szatan, świadom tego, że został pokonany przez Jezusa na krzyżu, drży przed Jego Imieniem, przed pokorą Maryi oraz czyni wszystko, aby odwieść nas właśnie od odmawiania Różańca. Wie bowiem doskonale, że ta prosta, ufnie odmawiana modlitwa ma szczególną moc wyzwolenia z pęt zła, w każdej jego postaci. Są na to liczne dowody. Żyjemy w trudnych czasach, gdy szatańska gangrena złości, przewrotności, wszelkiego buntu przeciwko Stwórcy i Jego prawom grozi ruiną naszej Ojczyźnie, naszym rodzinom, naszym duszom. Cóż począć, aby nie ulec zgniliźnie moralnej i wytrwać do końca? Matka Boża spieszy nam na ratunek. Mamy dać pełną, pozytywną odpowiedź na Jej naglące wezwania do modlitwy i pokuty. Trzeba nam jak najczęściej ODMAWIAĆ RÓŻANIEC i według natchnień, jakie otrzymamy przy rozmyślaniu tajemnic różańcowych, pokutować za grzechy i czynić miłosierdzie. Wtedy złe moce zostaną pokonane. Św. Jakub w swym liście kieruje do chrześcijan wezwanie: „Bądźcie więc poddani Bogu, przeciwstawiajcie się natomiast diabłu, a ucieknie od was” (Jk 4,7). Posłuży temu wytrwałe odmawianie Różańca.
SZEŚĆ PRAWD WIARY
Tydzień temu zostało omówione trzy spośród 6 prawd wiary. W dzisiejszym artykule omówione są pozostałe trzy prawdy naszej wiary.
Syn Boży stał się człowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zbawienia
Św. Jan w swojej ewangelii pisze: Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny (J 3:16). Czwarta z 6 prawd wiary mówi o tym, że Jezus Chrystus, Syn Boży, został posłany na ziemię przez swojego Ojca, aby przez cierpienie i śmierć na krzyżu wybawić ludzkość, a więc obdarzyć ją wolnością.
Dusza ludzka jest nieśmiertelna
Każdy człowiek ma duszę. W przeciwieństwie do ciała nie podlega ona unicestwieniu w momencie śmierci. To właśnie dusza człowieka może znaleźć się w niebie, piekle lub czyśćcu. To, gdzie ostatecznie trafi, zależy przede wszystkim od tego, jak przebiegało życie doczesne – czy człowiek starał się żyć według Słowa Bożego, czy jego postępowanie dalekie było od chrześcijańskich założeń. Zbytnie przywiązanie do dóbr materialnych, sprzeniewierzenie się chrześcijańskim zasadom, codzienne postępowanie, które oddala od Boga – to wszystko może skutkować, że w ostatecznym rozrachunku dusza człowieka po śmierci nie będzie mogła radować się Bożą obecnością, lecz trafi do czyśćca lub piekła.
Łaska Boska jest do zbawienia koniecznie potrzebna
Ostatnia z 6 prawd wiary zapisanych w Małym Katechizmie głosi, że Łaska Boża jest do zbawienia koniecznie potrzebna. Bez niej nie ma możliwości życia wiecznego, a dusza ludzka skazana jest na potępienie. O łaskę Boską powinniśmy się stale modlić, aby móc ją otrzymać. Bezgraniczna miłość Boga do ludzi objawia się w udzielaniu im łaski. Człowiek grzeszy, lecz Bóg jest miłosierny i obdarza łaską. Każdy dobry uczynek w stosunku do bliźniego może przybliżać do Boskiej łaski wszystkich tych, którzy pragną doświadczyć Bożej miłości i dostąpić zbawienia po śmierci.
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Kościół San Francesco Grande w Padwie to świątynia, która została wybudowana staraniem pierwszej wspólnoty franciszkańskiej, przybyłej do miasta w XIII w. na wyraźne polecenie św. Franciszka z Asyżu. Kościół, finansowany tylko z darowizn powstawał powoli i został ukończony w 1298 r. W 1307 r. dobudowano pierwszą kaplicę pw. św. Agnieszki, a kolejne dodano po 1359 r, w którym to władca Galeazzo II po zdobyciu miasta, przeniósł swój dwór z Mediolanu do Padwy. Kościół został wybrany przez możnego jako miejsce pochówku dla członków jego rodziny i prominentnych osobistości z jego dworu. W tym okresie bardzo ważna była opieka jakiejś wpływowej rodziny związanej ze świątynią bo gwarantowało to stałe dopływy finansowe oraz hojne darowizny wszelkiego rodzaju. Takim datkiem stało się podarowanie franciszkanom z Padwy przez rodzinę Viscontich trzech gotyckich popiersi z tłoczonej i złoconej miedzi, zawierające relikwie św. Apoloniusza, św. Wiktora i św. Korony, zabrane z twierdzy Canossa (po jej splądrowaniu) w 1381 r. Wyżej wymienione relikwie zachowały się w kościele do dnia dzisiejszego. Obok świątyni wybudowany został klasztor Braci Mniejszych Konwentualnych przekształcony później w Kolegium Germańsko-Węgierskie a następnie w koszary. W 1805 r. świątynia stała się parafią i została powierzona duchowieństwu świeckiemu. Budowla bazyliki ma plan krzyża łacińskiego z trzema nawami, jej długość to 68 m. Przy kościele znajduje się dzwonnica z drugiej połowy XIII w, która podobnie jak fasada świątyni charakteryzuje się efektem dekoracyjnym zbudowanym na kontraście miedzy czerwienią cegły a bielą piaskowca. W bocznych kaplicach można podziwiać wiele cennych dzieł sztuki: freski z XIV wieku, płótna przedstawiające męczeństwa świętych z XVI i XVII w. Nad chórem można oglądać dwa stare freski przedstawiające sceny z życia Jezusa, które datowane są na XII wiek i zostały odkryte podczas prac renowacyjnych w latach 70-tych XX wieku. W centrum kościoła stoi ołtarz główny, w którym przechowywane są w rzeźbionej kamiennej skrzyni z VI w, relikwie św. Epifaniusza; natomiast za ołtarzem na ścianie znajduje się duży drewniany krzyż z XV wieku. Ciekawym elementem świątyni jest kaplica, w której zachowała się pierwotna późnoromańska budowla a w niej freski z około 1298 roku z silnymi wpływami bizantyjskimi przedstawiające św. Franciszka oraz Madonnę z Dzieciątkiem. Prawie wszystkie pomniki nagrobne znajdujące się w kościele w XVII zostały zlikwidowane, zgodnie z zaleceniami Soboru Trydenckiego. Pozostały tylko nagrobki Izabeli de Valois, córki króla Francji Jana II oraz jej dwóch synów.
Anita Iwańska – Iovino
