Zapraszamy do uczestnictwa w Archidiecezjalnej Pielgrzymce Róż Żywego Różańca do pobliskiego Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Haczowie w sobotę 28 września 2024 r.
Program pielgrzymki:
9.30 – Powitanie Pielgrzymów przez ks. Kustosza Sanktuarium
9.50 – Katecheza
10.50 – Siedem boleści Matki Bożej, nabożeństwo z modlitwą o uzdrowienie
11.50 – Przygotowanie do Eucharystii
12.00 – Uroczysta Eucharystia pod przewodnictwem JE Ks. Abp Adama Szala, Błogosławieństwo i rozesłanie Przekazanie Złotej Róży, Sztandaru Róż Żywego Różańca, Obrazu bł. Pauliny Jaricot Agapa
Żywy Różaniec
Od połowy XIX wieku najbardziej popularną różańcową wspólnotę modlitewną stanowi Stowarzyszenie Żywego Różańca, założone przez Paulinę Jaricot (1799-1862) w Lyonie w roku 1826. „Najważniejszą… rzeczą i najtrudniejszą jest uczynić różaniec modlitwą wszystkich” – napisała wtedy. Każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Paulina Jaricot zaczęła organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później „żywymi różami”. Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Wszystkich członków róży dotyczy taka sama zasługa jakby odmówili cały różaniec. Nieodmówienie tajemnicy nie oznacza grzechu, a utratę zasługi. Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest według Założycielki wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła. Dziełu Pauliny Jaricot udzieliło poparcia wielu biskupów oraz ojciec generał Zakonu Kaznodziejskiego, który przyłączył Stowarzyszenie Żywego Różańca do wielkiej historycznej dominikańskiej Rodziny Różańcowej, obejmującej Bractwa Różańcowe i Różaniec Wieczysty. Wkrótce papież Grzegorz XVI wydał breve aprobujące stowarzyszenie. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie Po pięciu latach, w roku 1831, Paulina Jaricot napisała:
„Liczba odmawiających dziesiątek różańca rośnie z niewiarygodną szybkością we Włoszech, Szwajcarii, Belgii, Anglii i wielu regionach Ameryki. (…) Wszędzie, gdzie tworzą się piętnastki, można zauważyć nie notowane wcześniej umacnianie się dobra”. Kilka lat później dodała: „Stopniowo stajemy się zjednoczeni w modlitwie ze wszystkimi ludźmi świata„.
Papież Leon XIII w breve z 13 czerwca 1881 roku napisał m.in.
„Paulinie Jaricot… zawdzięczamy szczęśliwy pomysł rozdzielenia wśród piętnastu osób piętnastu dziesiątków Różańca. W ten sposób… cudownie rozpowszechniła i uczyniła nieustanną modlitwę do Matki Bożej„.
Rozpoczynając 25. rok swojego pontyfikatu, Jan Paweł II w liście apostolskim zatytułowanym „Różaniec Dziewicy Maryi” ogłosił Rok Różańca (okres od października 2002 do października 2003 roku). Ojciec Święty wprowadził nową część różańca, tajemnice światła, uwzględniające lata publicznej działalności Pana Jezusa, „aby różaniec w pełniejszy sposób można było nazwać streszczeniem Ewangelii”. Odtąd cały różaniec liczy 20 tajemnic, czyli żywe róże składają się z 20 osób. Na koniec zachęcam gorąco do włączenia się do modlitwy różańcowej.
Opracował ks. Proboszcz
KOŚCIOŁY I SANKTUARIA ŚWIATA – WŁOCHY
Sanktuarium w Oropie to sanktuarium maryjne, poświęcone Czarnej Madonnie, położone niedaleko miasta Biella w wiosce Oropa na wys. 1159 m.n.p.m, w naturalnym amfiteatrze gór, które otaczają miasto poniżej i są częścią Alp Bielskich. Według tradycji sanktuarium w Oropie zostało ufundowane przez św. Euzebiusza, biskupa Vercelli w IV w, który szerzył chrześcijaństwo i pobożność maryjną w dolinach pogańskiego Piemontu. Święty angażował się szczególnie w zastąpienie kultu celtyckich bóstw żeńskich kultem Matki Bożej. Opierając się na badaniach naukowych budowla kościoła Santa Maria datowana jest co najmniej na VIII –IX wiek. Znajdujący się w sanktuarium gotycki posąg Czarnej Madonny pochodzący z pierwszej połowy XIV w. został wykonany z drewna przez nieznanego rzeźbiarza z Valle d’Aosta tzw. Mistrza Madonny z Oropa. W 1620 r. odbyła się pierwsza uroczysta koronacja figury Czarnej Madonny. Kolejne koronacje są powtarzane co 100 lat. Wizerunek Madonny z sanktuarium jest reprodukowany na domach i kolumnach wotywnych, statuetki i obrazy ceramiczne znajdują się we wszystkich wioskach ok. Oropy w promieniu 50 km. Dziewicy przypisuje się liczne cuda i szczególne łaski. Oto kilka szczególnych faktów: < posąg mimo upływu czasu, nie nosi śladów insektów i zużycia; cecha ta została opisana po raz pierwszy w 1609 r. przez biskupa Vercelli, < stopa rzeźby pomimo dawnego zwyczaju dotykania przedmiotów kultu przeznaczonych dla wiernych i chorych, nie jest zużyta; pierwsze znane poświadczenie tej właściwości pochodzi z 1720 r, < na twarzach Matki Boskiej i Dzieciątka, w przeciwieństwie do reszty posągu, kurz nigdy się nie gromadzi; również tą cechę wspomniano pierwszy raz w 1720 r. Raz w roku, około 20 listopada, z okazji Ofiarowania Maryi w świątyni, dokonuje się publicznego sprzątania poprzez położenie obrusu na figurę i twarze. Tkanina, która wyciera twarze, pozostaje czysta, w przeciwieństwie do płótna nałożonego na resztę posągu. Od połowy XIX w. czyszczenie to odbywa się publicznie, przy użyciu bardzo białej tkaniny, w celu upewnienia się o ciągłości zjawiska. Wg księgi Breve relatione z 1621 r. podjęto dwie próby przeniesienia posągu w miejsce bliższe miasta Biella aby uchronić statuę przed działaniami wojennymi. W niewielkiej odległości od sanktuarium posąg stał się tak ciężki, że uniemożliwił transport i powrócił do swojej normalnej wagi dopiero wtedy, gdy zawrócono do kościoła. Dla upamiętnienia tych wydarzeń wzniesiono dwie kaplice wotywne.
cdn.
Anita Iwańska— Iovino
